Lieve Walter,
De zorgwereld kent veel vrouwen die zorgen, en gelukkig ook steeds meer mannen. Bij jouw woonhuis zijn er alleen vrouwen aan het werk, tot je grote geluk mag ik wel zeggen.
Over het hele terrein hebben vrouwen toch wel de overhand, denk ik. In de hoge(re) functies, maar ook op de directe werkvloer zijn het vooral vrouwenhanden die het werk doen. Schreef ik je een paar jaar geleden als eens eerder een brief over “zij” van Amerpoort, vandaag belichten we een andere, heel belangrijke vrouwenfiguur. Met grote regelmaat te zien en horen op de zondagse kerkdiensten van de Open Poort de geloofsgemeenschap van Amerpoort, maar veel belangrijker voor jou, de stabiele factor bij de kerstdiensten, die we, tenzij corona roet in het eten gooit, trouw bezoeken, het liefst in gezelschap van Eva.
Vandaag geeft ze een feestje ter ere van haar 40 jarig jubileum, wat zal ze veel hebben zien veranderen in die 40 jaar. Van grote slaapzalen naar kleine(re) woonhuizen. Van nonnen naar de “wilde jaren” en weer terug naar normalisering en acceptatie van ieder mens, hoe slim of beperkt dan ook. Ze schittert het meest in haar taak als rouwvrouw. Als geen ander kan ze familie, teams en mede-bewoners ondersteunen als er iemand het ondermaanse heeft verlaten. Soms met eenvoudige woorden en rituelen, vaak met mooie muziek, maar altijd waardig en respectvol voor alle betrokkenen. In het afgelopen jaar hebben we intens samengewerkt, moreel beraad gehouden, veel kanten van leven en sterven benoemd en bekeken en altijd heeft haar professionele werkhouding het gewonnen van de emoties.
Hoe anders is het vanavond als ze zelf in de hoofdrol staat. Als er muzikale herinneringen worden opgehaald en opnieuw worden vormgegeven. Als haar verhaal de leidraad is voor een prachtige muzikale ontmoeting met heel veel mensen die allemaal aan haar verbonden zijn. Sommigen met familiedraadjes, anderen met collegiale knoopjes, maar ieder voor zich dankbaar voor de samenwerking met deze bijzondere vrouw. Ze spreekt haar dankbaarheid uit voor de liefde van een prachtig gezin, schiet in de emoties als het over haar vader gaat, maar de tranen komen pas echt bij het cadeau wat zo prachtig door haar eigen kind is vormgegeven.
Mijn eigen ervaringen met Annemieke bewaar ik op een kostbaar plekje in mijn hart. Ze gaf mij de ruimte om jouw verhaal te vertellen op een prachtig congres, ze is een vast anker als we afscheid moeten nemen van een bewoner, ze is de eeuwige vragensteller bij een moreel beraad, geeft je de ruimte om zelf na te denken of om je eigen spoor te vinden. Het liefst zou ik een heel lang schrijfsel aan haar richten maar ik hou het maar bij een zes-woord-verhaal:
Mooi mens, altijd onderweg, naar barmhartigheid.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.