De stagiaire kijkt mij enigszins verbaasd aan. “Waar gaat dit heen?”, zie ik haar denken. Haar ogen worden nog iets groter als ik met “Hotel Alfa Lima Lima Oscar Wiskey India Lima Kilo Oscar” antwoord. Als Wilko en ik haar verbaasde blik zien barsten we in lachen uit.
“Hotel India Hotel India Hotel India” roepen we in koor. “Jaha” zegt Wilko nu in gewoon Nederlands. “Hij kan het nu goed hoor, maar eerst. Tjonge jonge, wat hebben wij geoefend”. De stagiaire lijkt al iets gerust gesteld, maar snappen doet ze het nog niet.
Trots vertelt Wilko verder. “Hij moest examen doen voor de marifoon, maar dit kon hij niet. Het is het NAVO alfabet en ik kan dat heel goed,” glundert hij. “Nou zeker,” zegt de stagiaire, “ik snapte er niks van, maar dat geeft niet hoop ik?”
“Nee hoor,” lacht Wilko, “dat moet je eerst maar eens met mij oefenen. Dan leer je het wel. Door mij is hij geslaagd” zegt hij met een grote grijns op z’n gezicht.
Het is mooi om te zien hoe trots hij is op wat hij mij heeft kunnen leren. Ik bakte er niks van en bij toeval ontdekte ik hoe goed Wilko het wist. Samen hebben we heel wat geoefend. Als ik de woorden niet meer wist verzon hij de gekste vragen of toneelstukjes.
Ik kon niet op Whisky komen en Wilko deed of hij straalbezopen was. “Romeo is verliefd op??????” Die keer dat hij uitbeeldde dat de koeien over straat mogen lopen in India kwam ik er echt niet uit en pieste ik zowat in mijn broek van het lachen.
De avond voor het examen werd ik nog even gebeld en toen bleek dat ik geslaagd was biggelde er zelfs een klein traantje. Apetrots vertelde hij aan iedereen hoe het allemaal gegaan was. Nog altijd oefenen we soms even, gewoon voor de lol. En zoals nu, om de stagiaire in te wijden.
Over de auteur
Koko van Dordrecht
Begeleider C