Alex Siteur 25 jaar in dienst bij Amerpoort

Het komt tegenwoordig wel vaker voor dat mensen wonen én werken bij dezelfde zorginstelling. Maar een 25-jarig dienstverband is uitzonderlijk. Hij was dan ook de eerste: geboren en getogen Utrechter Alex Siteur (50), medewerker van de repro-afdeling van Amerpoort, begon een kwart eeuw geleden als werknemer bij de zorgorganisatie waar hij ook al lange tijd woont.

Het begon allemaal als een zogenaamde ‘melkertbaan’, vernoemd naar de toenmalige minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Ad Melkert. Het was een initiatief om mensen met ‘een grote afstand tot de arbeidsmarkt’ via gesubsidieerde arbeid werkervaring op te laten doen. Voor Alex kon dat bij het Centraal Bureau van de ASVZ, destijds nog in Overvecht bij het station.

ASVZ Utrecht was één van de vele regionale zorgorganisaties voortgekomen uit de Algemene Stichting voor Verzorging en Verpleging van Zwakzinnigen, die in 1964 was gestart als AVZ: Algemene Vakantiehuizen voor Zwakzinnigen. Het Centraal Bureau was het administratieve hart van ASVZ Utrecht, waar Alex vanaf 1997 zorgde voor lunches voor het MT, de post, kopieerwerk, de boodschappen en de ontvangst van bezoekers. Het zou tijdelijk zijn, in afwachting van een ‘echte baan’.

Het Centraal Bureau verhuisde naar Zeist en Alex ging mee. Het was niet gebruikelijk om een bewoner als werknemer te hebben. “Ze hebben het wiel met mij mogen uitvinden”, zo omschrijft hij het zelf, “met pieken en dalen”. Ook toen ASVZ Utrecht fuseerde met Amerpoort in 2004 bleef Alex nog lange tijd de enige bewoner/werknemer en opnieuw verhuisde zijn werkplek: nu van Zeist naar Nieuwenoord in Baarn, waar Alex Rianne van der Laar, secretaresse van directeur Rick Scheepers, hielp met klussen als de post en kopieerwerk. Later werd Nieuwenoord zijn vaste stek, voor vier dagen per week.

Nieuwenoord was een nieuwe wereld voor de meeste ‘ex-ASVZ’ers’ en dus ook voor Alex. Van de eerste werkdag herinnert hij zich vooral het einde. “Ik kwam het terrein niet af. Ik drukte op die knopjes maar het hek ging niet open. Toen dacht ik: dan ga ik via de slagboom. Kreeg ik die slagboom op m’n hoofd... Dat was mijn eerste kennismaking met Amerpoort, aan het eind van mijn eerste werkdag. Bleek dat je die knopjes voor het hek tegelijkertijd in moest drukken. Tegenwoordig staat dat erbij.”

De hobbels lagen vooral op het financiële vlak. "Je krijgt met het UWV, de Belastingdienst en andere instanties te maken. Je krijgt betaalt voor wat je kan en de rest wordt aangevuld. Dat werkt dus anders dan bij andere werknemers”. Toen ook nog eens formulieren verkeerd werden ingevuld leidde dat een paar keer tot problemen. “Het administratieve gebeuren, de regeltjes, dat is voor jullie al moeilijk, laat staan voor mij. Uiteindelijk is het allemaal wel opgelost, maar dat is niet fijn.”

Amerpoort is in al die jaren wel veranderd, vindt Alex. Het is groter geworden, zakelijker, koeler zelfs misschien. Ook het werk is veranderd. Nog niet zolang geleden liep Alex twee keer dag een postronde door het hoofdgebouw. “Er werd meer met papier gewerkt. En corona heeft de boel ook heel erg doen veranderen.” Maar hij doet zijn werk nog steeds met evenveel plezier. “Ik hoop hier nog zo lang mogelijk te kunnen werken. Laat ik eerst, na 1 april, de 40 jaar maar eens volmaken. Dan zien we wel weer verder. Volgend jaar ben ik 26 jaar in dienst en word ik 51. De tijd tikt toch wel door. Je kan het leven iedere dag vieren.”

Luister naar het verhaal van Alex in zijn eigen woorden in een Amerpoort Podcast: www.amerpoort.nl/alex.