Lieve Walter.
Het is en blijft bijzonder, vlinderkusjes. Jij hebt natuurlijk geen idee wat ik bedoel, dus ga ik het je maar even uitleggen. Er zijn heel veel soorten kusjes, jij hebt een uitgesproken voorkeur voor lucht-kusjes, al voor je mond mijn wang raakt maak je een soort smak geluidje wat een kus moet voorstellen. Met je mond heel dicht bij mijn gezicht smak je wat in de lucht en dat is dan een kus. Een bewoner van mijn werk geeft scheet-kusjes, met haar mond maakt ze geluidjes die lijken op scheetjes op haar eigen hand, een ultiem teken van “het gaat goed met mij”. En dan zijn er ook nog troost-kusjes. Als iemand – AU- zegt dan zeggen we al gauw "kusje erop” en is het leed alweer geleden.
Maar het meest bijzonder zijn de vlinderkusjes, degene die je nauwelijks voelt, maar die zo betekenisvol zijn. Een zachte aanraking op je gezicht of soms zelfs op je arm of simpelweg op je kleding. Vlinderlichte aanrakingen die veel meer zeggen dan “ik vind je lief”. Precies die kusjes worden vaak en veel uitgedeeld door die ene lieve dame op mijn werk. Bijna intiem en altijd oprecht gemeend. Na een vervelende injectie, na het aanbieden van iets te eten of drinken, altijd die lieve lach en dat zachte teken van waardering. Vlinderkusjes, teer en breekbaar.
Die breekbaarheid komt deze dagen tot een ultieme uiting als er in gezamenlijkheid besloten wordt dat ze naar huis mag, weg uit het ziekenhuis, weg van de onderzoeken die toch niet meer gaan helpen. Naar het huis waar je bent verzorgd, waar je bent geliefd en waar je mag zijn wie je bent in alle kwetsbaarheid. De komende dagen ga ik nog wat vlinderkusjes ophalen als ik bij haar ben.
Zo heel af en toe geef jij ook een vlinderkusje, dan hang je half uit je rolstoel over de leuning en raak je mijn arm aan, je kijkt me recht in mijn ogen aan en zegt heel zachtjes: “mama” om vervolgens je gezicht naar mij op te heffen. Ik buk een beetje voorover en ontvang met mijn ogen dicht het eerste vlinderkusje van 2024. Warm, zacht en helemaal van jou.
Ik denk dat ik voorlopig mijn gezicht niet meer was………
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.