Lieve Walter,
De zorg zit in zwaar weer, dikke zwartgrijze wolken hangen boven de plek waar jij woont en zorg krijgt. Er gaan meer centen uit dan dat er geld binnenkomt en we weten allemaal dat die toestand niet heel lang moet duren. Er is sprake van dubbel vergrijzing, bewoners en personeel worden oud(er) en de aanwas van verse, jonge enthousiaste zorgmensen is te weinig. Dat vraagt om rigoureuze plannen en vraagt inzet van heel veel mensen.
En zo geschiedde, er werd een mooi plan bedacht, we gaan zorgen vanuit één leefwereld van onze mensen. Dagbesteding integraal verweven in het leven van alle dag, aansluitend op de vraag en behoefte van de kwetsbare doelgroep waar voor gezorgd moet worden. Dit hele jaar zijn we nog aan het werk met de piketpaaltjes, de randvoorwaarden, maar vanaf januari 2025 is het definitief. We zijn als het ware in verwachting van een nieuwe werkvorm, een integraal kind of zoiets.
Langzaam maar zeker zal het vorm gaan aannemen en hoe dichter we bij 2025 komen des te completer zal het zijn. Collega’s worden verbonden aan één team, starten de zorg op en gaan nadenken over een zinvolle daginvulling. Groot voordeel, we zijn af van de korte diensten, je kan je contract van 32 uur in 4 dagen “eruit” werken. Per dienst heb je voldoende tijd om de bewoners optimaal te observeren en te leren kennen, echt contact te maken. Je mag daarvoor gebruik maken van de daarvoor bestemde locaties buiten de zorgwoning, ik zie veel voordelen.
Maar ja, om er maar weer eens eentje tegenaan te gooien: Elluk voordeel heeft z’n nadeel. Het is een enorme opgave om het voor iedereen helemaal goed te doen, er zal best wel eens iets anders dan anders verlopen de komende maanden. De zomervakantie bijvoorbeeld, altijd een kwetsbare tijd. Collega’s die niet om 7 uur kunnen starten of in de avond kunnen werken, om over de weekenden en feestdagen maar te zwijgen. Het zal niet meteen lukken om geen uitzendkrachten meer aan het werk te hebben en toch is er geen andere oplossing meer. Er is dus bepaald geen sprake van een onbezorgde zwangerschap.
Op dit moment zijn enkele collega’s op zoek naar een andere werkplek, en met de schaarste in de zorg is die snel gevonden. Misschien is het gras momenteel ook wel iets groener bij de buren, maar ik heb eens horen zeggen dat je dan beter voor je eigen gras moet zorgen, dus dat pakken we aan de komende tijd. Hier en daar zullen we wat moeten bij zaaien, een keertje extra maaien misschien, een zakje strooizaad rondgooien om te kijken of we wat kleurige bloemen kunnen laten groeien.
Ondertussen gaat dit hele geneuzel aan je voorbij, heb je zo helemaal je eigen ritme met veel rustmomenten erin omdat je daar nu het meest behoefte aan hebt. Ben je zo helemaal op de plek waar ze goed (meer dan..) voor je zorgen, gaan de komende veranderingen waarschijnlijk niet heel veel invloed hebben op je leven, ik vertrouw erop dat daar goed over wordt nagedacht.
In verwachting zijn is een spannende tijd, je weet tenslotte nooit of het allemaal zo gaat uitpakken zoals je dat het liefste wil, er worden ook veel “zorgkinderen” geboren, de zorginstellingen zitten er vol mee, daar hebben we niet zoveel invloed op. Wat wel kan is positief blijven, in een tijd van bezuinigingen op zoek gaan naar oplossingen, minder leeuwen en beren op de weg zetten, want de weg op de Amerpoort is al bezaaid met rolstoelen, aangepaste fietsen en zorgvragers. Mensen die van anderen afhankelijk zijn, die niets begrijpen van de onrust, sterker nog, ze voelen het wel ook al verstaan ze de woorden niet.
En dus schakel ik dat stuk uit, als ik aan het werk ben dan ben ik er voor die ander, voor “mijn” mensen, voor “mijn” woning, voor “mijn” collega’s, steek ik mijn nek uit door mee te denken, informatiebijeenkomsten bij te wonen, informatie op te halen, maar wil ik vooral collega’s die nu nog niet zien hoe het moet gaan worden uitnodigen om te blijven, we gaan flink puzzelen met de roosters, op zoek naar oplossingen in plaats van de problemen over te belichten. Als we dat voor onze bewoners kunnen, dan moet het ook lukken om elkaar overeind te houden.
Wie doet er mee?
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.