Blog: Brief aan de minister

Een blog van Ada Hollenberg, moeder van Walter.

Lieve Walter, wil je mij even helpen om een brief te schrijven aan de minister die de zorg mag/moet gaan ministeren de komende periode? Wat zeg je…. moet ik het doen? Prima schat, ik doe het graag voor je, net als al die andere dingen die ik de afgelopen 26 jaar en 7 maanden voor je heb gedaan. Nou daar gaan we.

Beste Fleur, (tikje informeel, maar ik waag het erop)

Allereerst wil ik je sterkte wensen met de taak die je wacht, ik zou niet weten hoe je de zorg nog moet gaan redden, het lijkt onmogelijk en toch…..

Voor alles uit wil ik je laten weten dat ik, samen met honderden, nee duizenden zorgouders me heel veel zorgen maak om de zorg. Onze kinderen hebben vaak heel veel zorg nodig, wonen bij een zorginstelling en kunnen vaak niet meer naar huis, simpelweg omdat het huis niet rolstoeltoegankelijk is, omdat het kind de voortdurende wisselingen niet (meer) aankan, of om andere redenen. Verdrietig, maar het is te doen. Je gaat wat vaker naar de zorginstelling en stopt heel veel kwaliteit in de tijd die je wel met elkaar kan doorbrengen.

Via Wikipedia kwam ik erachter dat jezelf ook moeder bent, onnodig om te schrijven dat je natuurlijk het allerbeste wil voor je kind, met het salaris van een minister zal dat tot op zekere hoogte wel lukken denk ik. Hoe anders is het voor ouders van een complex zorgkind, die puzzelen vaak heel wat af. Met eigen inkomsten, die onder druk staan vanwege de zorgvraag, met een Wajong uitkering waarvan niet zo heel veel meer overblijft nadat het CAK meer dan de helft daarvan opeist, met peperdure particuliere clubjes die tegen royale vergoedingen wel een uurtje willen gaan wandelen met het zorgkind omdat de begeleiding er niet meer aan toe komt vanwege de verschraling in het rooster. Wist je dat een uurtje wandelen dan al gauw € 45,00 kost? Wie het niet kan betalen zit dan hele dagen in de zorgwoning, ook met mooi weer, of een uurtje in de tuin die meestal slecht onderhouden is omdat ook daar geen geld meer voor is. Het zorgpersoneel werkt zich half dood, puzzelt met diensten en roosters, en dan moeten de vakanties nog beginnen.

Tot mijn verbazing las ik dat jij ook belast bent met een ernstig ziektebeeld. Ik hoop en wens je toe dat het langzaam gaat, dat het nog lang duurt voordat je zelf zorgafhankelijk wordt en misschien wel naar een zorginstelling moet verhuizen omdat je eigen netwerk is uitgeput. Misschien moet je met die gedachte nu al een beetje rekening houden, straks bezuinig je de hele zorg kapot en wie helpt jou dan als de nood aan de man/vrouw komt? Een beetje sparen voor de jaren die nog gaan komen is zeker aan te raden, stukje bij beetje zal iedereen die zorg nodig heeft méér zelf moeten ophoesten, dus een reserve met een nulletje of 6 is misschien wel heel handig voor de toekomst.

Ik denk dat ik namens heel veel mensen die met zorg te maken hebben kan zeggen dat we wakker liggen van de plannen die er zijn om nog verder te bezuinigen, en ondertussen is er wel geld om agressieve honden die na een bijtincident door de politie in beslag zijn genomen te gaan heropvoeden. Vind ik jammer en kapitaalvernietiging. Hoe zielig ook voor de hond, maar ook zielig voor degene die gebeten is, want dat kost ook weer zorggeld.

Het personeel in de zorg (waarvan ik er ook één ben) maakt lange dagen die vol zitten met roosterproblemen, uitgeputte lamgeslagen mensen die weggaan uit de zorg. Met het salaris wat we krijgen is het zeker voor jonge mensen nu niet bepaalt aantrekkelijk om te gaan zorgen. Je krijgt nauwelijks een hypotheek, en dus worden ze ZZP’er op dezelfde werkplek. Meer geld, minder verantwoordelijkheden. De zorgcirkel is ronder dan je zo op het eerste gezicht denkt. De vaste mensen zijn verantwoordelijk voor de zorgplannen (eis van het zorgkantoor) voor cyclisch werken en voor een “Goed leven” van onze bewoners. We zijn er namelijk allemaal ingetrapt, ondanks professioneel werken en de matige salarissen zijn we van “onze” bewoners gaan houden. Aan het eind van de reis is het altijd de liefde die wint!

Beste Fleur, doe het niet, stop de plannen, pas ze aan, gooi ze van tafel, ga het gesprek aan met de mensen die weten hoe het moet en kan, samen moet het lukken om dit land weer in een goede zorgsetting te krijgen. Ik vraag, nee, ik smeek het je, uit naam van mijn kind, uit naam van al die anderen, maar zeker ook uit naam van al die mensen die niet of nauwelijks nog een netwerk hebben, die nog maar zelden bezoek krijgen, die afhankelijk zijn van de “betaalde liefde van de begeleiding”.

Ik wil best een dag of wat vrij nemen om mee te denken….

 

Over de auteur

Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.

Locatiezoeker

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. Voor alle algemene vragen kunt u 24 uur per dag terecht bij de receptie van Amerpoort: 035 647 5555 -  info@amerpoort.nl

035 647 52 52 (werkdagen van 8.30 tot 12.30 uur)
Klantbureau