De eerste lentezon verwarmt het bos. Kofi ligt met gesloten ogen op het mos, zijn hoofd in mijn schoot, mijn hand op zijn hoofd. Ik kriebel tussen zijn krullen. Een mengsel van verdriet en tederheid in mijn binnenste. Vreemd dat ik juist nu zoveel liefde voel. Wanneer ik vertel hoe hij me kan aanvliegen, vragen mensen of ik boos op hem ben. Nee. Ik voel mededogen en onvermogen. Hij schreeuwt om hulp, maar ik weet niet hoe.
Hij trekt mijn andere arm over zich heen. Ik ben een veilig dekentje. Dat dan weer wel.
Alweer enkele jaren wandelde ik vreesvrij met hem door het bos. Niet almaar alert. Tot de pendule laatst onverhoeds de andere kant uitsloeg. Het mooie verhaaltje dat ik had gefabriekt, over de pubertijd met zijn overmatige testosteron die nu gelukkig daalde, dat hij het leven steeds beter begreep enzovoort, aan diggelen.
Een paar seconden van tevoren zie ik het aankomen. Zijn ogen staan lodderig, zijn mond valt open, hij schokschoudert of schudt een beetje.
Ik stel me zo voor dat de zenuwuiteinden in zijn hoofd gekieteld worden. Misschien schieten er wel verkeerde chemische stofjes doorheen die piepend en gierend van moeheid door de bocht razen. Misschien klappen de hersenbanen van schrik dicht en dan staan die stofjes trappelend van ongeduld in de file. Ze claxonneren. Tuut, tuut, tuut! Kortsluiting!
Vaak is hij moe of net wakker. Misschien zwabbert hij nog wat rond in een schemergebied, waar hij droom en werkelijkheid niet kan onderscheiden.
In een fractie van een seconde vertrekt zijn gezicht. Als een dolle hond springt hij op me af, wil zijn klauwen in me zetten. Ik weer af met mijn handen, maar leg het af tegen zijn tanden. Kaken klappen in mijn handpalm. Dwars door mijn vel, door spieren en pezen. Ik kan niets meer doen, alleen nog verdragen. Blijf rust uitstralen. Moeder heeft alles onder controle. Zelfs nu ik mijn grip kwijt ben.
Na lange seconden zeg ik, "Loop door!" Soms werkt dat, dan kijk ik hem na hij welgemoed het pad afstruint, alsof er daarnet niks is gebeurd. Ik lik mijn wonden en haast me dan achter hem aan terwijl ik mijn shawl om mijn bloedende hand wikkel.
Hij kijkt om, lacht, wil mijn hand vastpakken.
"Andere hand," zeg ik na een korte aarzeling. Hij beseft niets. Dan kun je niet boos worden. Ontoerekeningsvatbaar is het juiste woord.
Een man van dertig tegen een vrouw van zestig is helaas geen match. Ik zeg het niet graag, maar de achteruitgang heeft me al flink te pakken. Laat me een dag wandelen, geen probleem. Maar die plotselinge explosie van kracht en snelheid is een brug te ver.
Hulptroepen lopen mee. We werken hem eendrachtig op zijn buik, ik ga bovenop hem liggen terwijl de ander zijn voeten fixeert. Zo ben ik weer degene die ik moet zijn. Mijn gewicht is zijn troost. Ik leg mijn hoofd op het zijne en ben stil. Na een paar minuten fluister ik, "Het is goed. Kun je weer opstaan?"
Ik zit op het mos. Mijn hand op zijn hoofd. Mijn hart bonkt zo zwaar. Net tijdens het lopen dacht ik dat ik onwel werd. Na zo'n inspanning neemt mijn lichaam me te grazen. Ik krijg een hartaanval dacht ik, maar dat is geklets. De paniek die ik onderdruk zoekt gewoon een andere uitweg.
Deze middag hebben we al een paar uitbarstingen achter de kiezen. Ook hij is kapot. Hij trekt mijn trui over zijn hoofd. Een veilig holletje.
Even later klinkt regelmatig gesnurk.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar eerder. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.
Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 4 euro verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees eerst meer: Kofi, het kleine leven van een autist of bekijk de video: 25 jaar Kofi in 7 minuten