Lieve Walter,
We schrijven zondagavond 23 april. Op SBS 6 doet Alberto Stegeman zijn verhaal over een zorgboerderij waar met een verborgen camera vreselijke dingen zijn vastgelegd. We horen medewerkers afschuwelijke dingen zeggen en doen, en heel Nederland walgt ervan.
Ondertussen op NPO2 draait het programma Pointer, over meervoudig gehandicapte kinderen waarvoor geen plaats te vinden is bij de zorginstelling. Wat een enorm contrast. Heb je eindelijk je kind op een zorgplek, zitten ze bij een horror-boerderij; zit je er doorheen en zoek je al heel lang een woonplek voor je kind, kan het nergens terecht.
Beide verhalen zijn bijzonder te noemen. Ik heb naar Pointer gekeken en de Alberto even laten wachten tot vandaag. Sommige dingen moet je niet zien nét voor de nacht.
Ik heb met grote verbazing naar Pointer gekeken. Onplaatsbare zorgvragers, kan dat in ons land? Of zijn er wel plekken maar voldoen die niet aan de vaak (torenhoge) eisen van de ouders? Als geen ander kan ik daarover meepraten, ik ben tenslotte de beste moeder die jij je kon wensen.
En toch, toch moest het ervan komen, was er geen andere uitweg meer. Maar dat betekende ook dat ik moest gaan leren om samen te werken met jouw begeleiders. Een stapje terug doen, soms met buikpijn en lede ogen aanzien dat je een andere weg koos dan de weg die ik de beste voor je had gevonden. Je groeide met gelijkgestemde jongeren op tot de volwassen man die je nu bent, met je eigen Amerpoort-leven.
En net als bij andere kinderen-uit-huis moest ik leren dealen met het feit dat ik niet meer alles van je wist. Moest ik in de “laat maar modus” omdat het toch anders ging dan wat ik ooit voor je had bedacht, moest ik leren accepteren dat jij een eigen mens bent met beperkte mogelijkheden, gestut en gesteund door je begeleiders en met mij als je moeder een beetje op de achtergrond.
Ik ben van mening dat ouders van een zorgkind extra ondersteund moeten worden als de kleine (of de grote) zorgrakker de deur uitgaat. We moeten als ouders worden “opgevoed” in het samenwerken met een zorgclub en met een paar honderd zorgverleners die door de jaren heen voor je zorgen en hebben gezorgd. Die zorgverleners weten veel van jou en van ons gezin, en ze laten maar een enkel keertje iets van zichzelf zien, ook daar mag best wat extra aandacht voor zijn.
Als ik dit zo even teruglees zie ik een mooi stukje – samenwerken in de Driehoek- maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, het gaat uiteindelijk in een relatie ook niet goed als er drie inzittenden zijn, dat loopt eigenlijk nooit goed af.
De wantoestanden bij de zorgboerderij zijn vreselijk, de moeder in Pointer die nergens haar kind kan plaatsen is moe en uitgeput, de zorgverleners worden steeds verder gekort op uren, en om salarisverhoging vragen ze niet. Wat ze wel doen is met hart en ziel zorgen, over eigen grenzen heen gaan, meebewegen met de kwetsbare doelgroep waarvoor ze zorgen, tenminste als je de goede hebt getroffen.
Ik denk dat jij jezelf enorm gelukkig mag prijzen op een woning waar ze goed voor je zorgen, met begeleiders die grapjes met je maken, voor je zingen. Met je eigen lieve team op dagbesteding, die zo heel regelmatig foto’s en filmpjes maken en mij zo laten deelnemen aan je leven.
Waag het alleen niet om te vergeten dat ik je moeder ben, je eerste begeleider, het blijvertje als de rest een andere werkplek kiest, maar wees vooral gelukkig kind, want dan ben je op je allermooist.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.