Lieve Walter
Nog een paar dagen en de bestuurder van de Amerpoort, Paul Willems geeft het stokje door. Van één gaan we naar een tweehoofdig bestuur en dat zal best wel weer wat veranderingen teweeg brengen. Nieuwe bezems vegen schoon, maar ik was eigenlijk best blij met de “oude bezem”.
Het is natuurlijk niet ongebruikelijk dat er zaken veranderen, ik hoorde een kopstuk uit de gehandicaptenzorg ooit zeggen dat je nooit langer dan vier jaar in hetzelfde team zou moeten werken, volgens hem zou je teveel in de familiaire sfeer terecht komen en dat zou je professionaliteit in de weg staan. “Onzin” dacht ik toen meteen al. Wie iets meer dan de basis wil weten moet langdurig onderzoek doen en meelopen in een vaste zorgwoning. De verbinding aangaan met verwanten, de verhalen horen en een poging doen het verleden van je zorgvrager een beetje te begrijpen. En precies dat is wat Paul zo heel goed begreep.
Ik heb natuurlijk wel eens flink uitgehaald in mijn schrijfsels, ben wel eens uitgenodigd om te komen praten met de bestuurder. Bij ieder contact trof ik een luisterend oor en hoorde ik woorden van begrip en meeleven. Op de website van Amerpoort kreeg ik via een weblog wel eens de kans om te sparren met Paul en schreef hij een reactie-blog op mijn aanklacht. Langzaam maar zeker veranderde “de man aan de top” naar een mens met een warm hart en vol liefde voor het vak.
Tijdens een congres waar ik iets mocht vertellen zat ik naast Paul te wachten tot ik aan de beurt was. Ergens halverwege merkte ik op dat mijn verhaal, wat eigenlijk jouw verhaal is, mensen diep raakte, hier en daar werd een zakdoekje voor de dag gehaald en tranen voorzichtig weggeveegd, zo ook op de eerste rij, en pas toen drong het in volledigheid tot me door, ik heb jou op de kaart gezet, en daarmee raakte ik mensen, óók de bestuurder van Amerpoort.
Tijdens het online afscheidsfeestje van Paul zag ik weer een andere kant van zijn veelzijdigheid. Behalve de bestuurder was daar de vader, de partner, de collega, maar bovenal een prachtig mens met hart voor de zorg en hart voor de liefde. Het wordt voor de nieuwe bestuurders nog een hele klus om die schoenen te vullen.
Lieve Paul, ik hoop dat je dit leest. Namens mijn hele Amerpoort gezin wens ik jou en alles wat je lief is het beste, dat de mooiste dingen van deze dag de minst mooie van morgen mogen zijn.
En natuurlijk een high five van Walter………………..
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.