“Verzorgenden rennen steeds harder, dat is me wel opgevallen’’, vertelt Wil Bogaert. Als familielid neemt ze deel aan het traject Dialoog over kwaliteit. Haar jongere broer Gerard Klijn woonde 12 jaar op locatie Muzeplein in Baarn, totdat hij afgelopen april overleed op 62-jarige leeftijd. Wil kijkt met dankbaarheid op zijn Amerpoort-jaren terug. “Gerard is hier oud geworden. Hij zei: Ik ga nu naar het hemeltje, daar kan ik mijn moeder weer zien. Voor hem de beste plaats om naar toe te gaan.”
“Gerard is heel zijn leven redelijk mobiel geweest. Alleen de laatste 3 jaar is zijn tempo flink achteruit gegaan, maar hij heeft nooit in een rolstoel gezeten.” Wil (63) is dit voorjaar zelf gestopt met werken, een keuze mede ingegeven doordat het slechter ging met haar broer Gerard. In haar beleving is het team van begeleiders altijd bereid geweest om extra zorg te bieden, en is er relatief weinig gemopperd in al die jaren. “Toch ligt bijvoorbeeld het tempo waarin de ochtenddienst haar klussen moet afwerken behoorlijk hoog’’, vindt Wil. “Voor elf uur ’s ochtends moet er heel veel gebeuren: wassen en aankleden, eten, koffiedrinken met de bewoners, noem maar op. Het team heeft nauwelijks de rust en de tijd om bijvoorbeeld de badkamer goed schoon achter te laten
Waarom besloot je mee te doen aan het traject Dialoog over kwaliteit?
“Ik vind het heel positief dat Amerpoort begonnen is met Dialoog over kwaliteit. Het is voor mij een illustratie van de geweldige inzet en durf van het team. Als familielid wil ik daar graag mijn steentje aan bijdragen. Ik heb ervaren dat de sfeer in de gesprekken heel open en constructief was. We konden op een eerlijke manier bepaalde issues en soms ook knelpunten met elkaar bespreken, dat is toch geweldig?!’’ Wil observeert dat in de werkwijze van de taakvolwassen teams nog veel te leren is. “Het lijkt soms of het team in het diepe is gegooid. Maar ondertussen gaan ook veel zaken wel goed.’’
Kan je een voorbeeld noemen van een knelpunt dat aan bod kwam?
“Vrijwel iedereen van het team heeft een eigen stijl van werken en de communicatie tussen de verschillende begeleiders is niet altijd even optimaal. Het team vindt het lastig om bepaalde onderwerpen met elkaar te bespreken. Mensen spreken elkaar onderling niet aan op hoe er gewerkt wordt. Ze willen graag de sfeer positief houden, er is terughoudendheid om elkaar aan te spreken op de kwaliteit van werk. Hoe doe je dat? Daar is onzekerheid over. Je wilt niet zeggen ‘je doet het fout’, maar ‘waarom doe je het op die manier?’ Er lijkt een barrière te zijn om die gewone vraag aan elkaar te stellen. Dat kwam in onze gesprekken duidelijk naar boven.’’
Hoe heb je het traject ervaren?
,,Dat er heel open gesproken werd, dat vond ik heerlijk. Anders kom je er ook niet uit met elkaar. Ik weet zeker dat dit traject zijn vruchten gaat afwerpen. Behalve knelpunten, zijn er in onze gesprekken ook allerlei ideeën voor oplossingen aangedragen, het team is zelf verantwoordelijk voor de kwaliteit. Met input van familieleden en het team gaan we nu inzetten op een verbetertraject. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit ook echt gaat gebeuren.’’
Heb je tips voor andere familieleden die overwegen deel te nemen?
“Om op een goede manier de onderwerpen op tafel te krijgen, is het beter om je niet beschuldigend, maar samenwerkend op te stellen. Kijk als familielid niet alleen naar de belangen van jouw eigen broer of zus, dan kweek je aversie. Maar kijk naar het hele team. Dan pas krijg je een goed beeld. Jouw familielid is daar een onderdeel van. Je moet kijken hoe de hele zorg kan worden verbeterd.’’