De grote haan van boerderij de Huydecooper op Amerpoort stapt parmantig rond voor de grote groep kippen die naar hem staat te kijken. “Op zondag komt de familie van Walter met hem wandelen, kakelt de haan, en zo met grote regelmaat is de club compleet inclusief hond”.
De achterste rij kippen begint al wat nerveus heen en weer te hopsen, ze zijn een beetje bang voor die hond die als een malle achter ze aan gaat rennen, en eigenlijk begrijpen ze niet goed wat de lol ervan is. Gelukkig weet Haan dat wel; jullie kippen worden geacht om flink kakelend rond te rennen, opgewonden een stukje op te vliegen en vervolgens een schuilplaats te zoeken achter het hok, of achter mijn vriend de andere Haan, die zal jullie beschermen als het té erg dreigt te worden. “Kom op meiden, zegt Haan, het is tenslotte niet voor niets dat jullie hier mogen wonen, op dit prachtige terrein in nabijheid van mensen die doorgaans geen kip kwaad doen, ik verwacht van jullie dat jullie extra goed je best doen als de familie er is met Walter”.
Voorstelling
En zo gaat het regelmatig op zondagmiddag. Walter heeft de hond aan zijn riem en rent achter de dames kip aan; luid kakelend en klapwiekend rennen ze voor hem uit, verstoppen zich achter het grote kippenhok, puffend en blazend van de inspanning. Walter snotterlacht van geluk, zijn blauwe ogen stralen, hij valt af en toe bijna om van het lachen. Sil (de hond) doet super zijn best om de kippen te laten schrikken maar blijft op veilige afstand om ze echt pijn te doen, en dan grijpt Haan is. Hij zet zijn verenpak op en rent hard in de richting van hond die daar dan ook weer van schrikt.
Het is prachtig weer, de zon schijnt overvloedig en de sfeer is goed. Wij wandelen verder en de rust keert weer. “Goed gedaan, kippetjes, zegt Haan, nog zes nachten slapen en dan herhalen we deze voorstelling, maar voor nu, goed gedaan”. Daar zijn alle kippen het mee eens, ze zijn gelukkig met hun leven op Amerpoort, maar bovenal zijn ze gelukkig omdat ze de ander aan het lachen kunnen maken.
Nummer 84
En wij wandelen verder, in een trouw en gestaag tempo achter Walter aan. Hij slingert zijn eigen weg naar het Cultureel Centrum. Eenmaal binnen is hij pas echt in zijn element. Veel mensen kennen hem en ons en we worden vriendelijk begroet. Walter wil patat, een kaassoufflé en twee bekers yoki. Meneer wordt op zijn wenken bedient, en als Willy door de microfoon roept dat Walters patat klaar is kan zijn dag niet meer stuk. “Nummer 84, een frikandel speciaal” roept hij erachteraan, en het geluk danst vanuit zijn ogen naar zijn mondhoeken die schaterend optrekken.
Met smaak eet hij zijn patat op, drinkt de yoki, maar eerst moet de kaassoufflé op, anders klopt het allemaal niet. Pas als het laatste hapje op is kunnen we onze wandeling hervatten. Net buiten het Cultureel Centrum geeft hij een flinke ruk aan het touw waar de grote zware bel aan hangt. Ook dat is noodzakelijk om zijn structuur vast te houden. Nog een klein rondje en dan terug naar de Amethist, de zondagmiddag is voorbij. Walter trekt zich terug op zijn kamer, op de tv een DVD van Rail away, zijn favoriete film. Wij gaan naar huis, iedere zondag hetzelfde patroon, dezelfde structuur, en voor pakweg twee-en-een-half-uur weer helemaal compleet.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Zij schreef eerder voor Amerbreed.