Maar buiten is het koud en Kofi heeft geen zin in wandelen. En ook niet in puzzelen. Soms moet het van mama. Dan duwt hij de puzzelstukjes razendsnel in de vormpjes. Bijna zonder te kijken. Hij kent alle puzzels uit zijn hoofd.
Ineens hoort hij opa “Hallo Kofi!”
Verbaasd kijkt hij op. De bel is niet gegaan, de voordeur is niet open geweest.
Zijn ogen speuren de kamer rond. Geen opa.
“Hallo, hallo!”
Waar dan?
“Hier, kijk maar hier” zegt mama. Ze staat bij de keukenkast en haar hand steekt omhoog.
Dan ziet hij het. De laptop staat op de keukenkast. En opa zit in de laptop. Opa kijkt hem aan, lacht en zwaait met zijn hand. “Hallo Kofi, hallooo.”
Kofi’s dikke wenkbrauwen gaan omhoog, de ogen worden groot en zijn mond valt open. Hij straalt. En dan neemt hij een aanloop. Duwt zijn hoofd in de computer. Maar dat gaat niet. Er zit iets tussen hem en opa.
Kofi’s kroeskrullen kriebelen tegen het scherm.
“Ik zie niks meer” zegt opa.
“Kofi is in je gedoken” antwoordt mama.
“Hai manneke, wat ben je lief” zegt opa.
Kofi maakt tevreden geluidjes en kroelt met zijn virtuele opa.
Opa praat zachtjes terug.
Dan komt Kofi los van het scherm en kijkt. Hij springt op en neer terwijl zijn touwtje meedeint en zijn ogen het scherm niet loslaten.
Eventjes later hervat hij zijn rondjes.
“Het is genoeg geweest, geloof ik” zegt mama.
Maar ineens is Kofi terug, graait de laptop en neemt hem mee. Opa’s gezicht bungelt in zijn hand. Naar de voordeur, hup mee naar de auto.
Het lijkt wel alsof Kofi hem naar zijn huis wil brengen, waar hij thuishoort.
“Ander keertje” zegt mama. Ze pakt de laptop en drukt opa uit.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2012. Karin is lid van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.