Walter begrijpt niet veel van de cadeautjes en is eigenlijk alleen geïnteresseerd in de liedjes die met de Goedheiligman samen gaan. Al vrij snel heeft hij ieder jaar de liedjes opgezocht op zijn persoonlijke `harde schijf` en hij zingt ze bijna allemaal vrolijk mee. Met grote regelmaat zakt hij moeizaam door zijn knieën en “danst” op zijn eigen vreemde manier mee met de muziek, en als hij het helemaal naar zijn zin heeft springt hij zelf met beide voeten tegelijkertijd van de grond.
Dansavond
Zo ook regelmatig op donderdagavond in de kroeg waar we zijn wekelijkse dansavondje invullen. Walter is gek op deze avond en hij kijkt er altijd naar uit. We zijn altijd bij hem om mee te genieten. Tussen de verschillende muziekstukken door schuift hij steeds verder naar Marjolein om zijn favoriete nummer aan te vragen.
Gemiddeld heeft hij er wel drie pogingen voor nodig. Bij de eerste trekt hij ons aan de hand, bij de tweede staat hij al binnen gehoorsafstand en bij de derde durft hij het echt te vragen. “Marjolein, twee emmertjes water halen?” Marjolein daagt hem uit om het ook echt te zeggen, dan pas wordt zijn verzoek gehonoreerd. Walter rent als een malle door de ruimte, geniet met volle overgave en staat zo af en toe stil om mee te kunnen zingen. En hoe leuk hij het ook vind, alsof er een klokje in zijn hoofd zegt dat het kwart over zeven is, loopt hij om exact om kwart over zeven naar de deur; hij is er klaar mee. Volgende week verder.
Verkleed
Toen hij net op Het Klooster woonde, en iedereen nog vol enthousiasme aan het werk was, besloot de begeleiding het 5 decemberfeest vorm te geven met een échte Sint en Piet. Ik meen me te herinneren dat één van de mannelijke begeleiders de jurk aantrok, twee dames de broek aan en hun gezichten schminkten met zwart. De lippen werden felrood aangezet en grote gouden oorringen maakten het plaatje compleet. Een pruik met zwarte krulletjes en ze zijn onherkenbaar voor de kinderen (zou je denken). Aan de ouders werd gevraagd om voor ieder kind twee cadeautjes te kopen en die, keurig ingepakt, af te leveren.
Walter is wat verbaasd als Sint en zijn Pieten hun intrede doen op de woongroep, hij kijkt aandachtig naar de zwart geschminkte Pieten en naar de man met de jurk aan. Ik stel me zo voor dat hij in zijn koppie op zoek is naar de namen achter deze verklede groep. Als één van de zwarte Pieten hem aanspreekt kijkt hij nog indringender naar de ogen en luistert hij naar de stem, en dan gebeurt het. “Hee, Steefowie” zegt de kleine boef, omdat hij, dwars door de schmink, de pruik en de grote oorringen zijn eigen lieve begeleidster herkent. Hij kent haar stem, omdat hij die van baby af aan al heeft gehoord, omdat ze later thuis kwam begeleiden toen het zorgen wel heel zwaar werd, omdat ze met hem mee ging naar Het Klooster toen “wonen” daar begon, omdat ze mee verhuisde naar de Amethist omdat ze een sterke band met hem had en heeft, daar kan geen verkleedpakje iets aan veranderen.
Voor Walter betekent Sinterklaas niet veel, voor hem tellen enkel de liedjes, en het feit dat begeleiders de moeite nemen om met hem mee te zingen.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Zij schreef eerder voor Amerbreed.