Of ik wil bloggen voor Amerpoort is de vraag in een mail die me aanstaart vanaf mijn oude laptop. Daar hoef ik niet lang over na te denken. ik schreef al eerder voor Amerbreed en de reacties daarop waren altijd zo positief dat het me geen enkele moeite kostte om het één en ander op papier te zetten. Hoofdonderwerp in alle stukjes is natuurlijk altijd Walter, daar kan geen twijfel over bestaan.
Walter werd geboren op 12 januari 1998, derde kind in het gezin, lief broertje van twee grote zussen. Vanaf dag 1 had hij de volle aandacht van het hele gezin, dat kan ook bijna niet anders als je zussen respectievelijk 13 en bijna 7 jaar zijn als je wordt geboren. Het was niet meteen zichtbaar dat hij “anders dan andere kinderen” was, dat liet nog een maand of wat op zich wachten. Wat wel opviel was zijn slaapgedrag, hij sliep veel en was rustig als hij wakker was, zo heel anders als de zussen, een verademing eigenlijk, maar niet op de goede manier.
Ada en Walter Hollenberg. Foto: Ineke Oostveen.
Na een maand of vier begonnen er wat zaken op te vallen in zijn ontwikkeling en al gauw waren er alarmbellen die zachtjes maar niet weg te denken vertelden dat er wel “wat aan de hand was”. Uiteindelijk zou het ruim drie en een half jaar duren voordat de diagnose op papier werd gezet; een lange weg van onzekerheid en dingen “niet weten”. Misschien is dat wel de zwaarste tijd geweest, weten dat er wat aan de hand is, maar niet weten wat dat dan is.
Na een lange zoektocht naar deskundigheid, diagnostiek middels Fornhese ( Zon & Schild ) en daarna op de psychiatrische afdeling van het UMC stonden er wat zaken op papier. In krachtige woorden waar geen enkele andere betekenis aan te verbinden was stond nu zwart op wit dat we een ernstig gehandicapt kind in ons gezin hadden, en dat ons leven “nooit meer hetzelfde zou zijn”.
“Mooi, dacht ik, dan weet ik nu wat het is en kunnen we aan de slag met zorg- en hulpvragen”.
In minder dan geen tijd hadden we een fysio over de vloer ( ze kwam thuis omdat Walter heel bang was om het huis uit te gaan ) een speltherapeute ( via de SPD, dat later MEE zou worden ) en een logopediste, die heb ik gewoon zelf opgespoord. Drie dagen per week aan de slag met ons ventje; informatie verzamelen en oefeningen doen. Tussen de therapietjes door ging ik veel wandelen met hem in een aangepaste buggy, samen zagen we alles om het dorp heen te voet, ik vertelde hem wat ik zag en keek verwonderd naar zijn ogenschijnlijk wezenloze ogen die de wereld in keken. Prachtig blauw, maar leeg en afstandelijk. Later zou ik van een deskundige horen dat daar de basis lag voor zijn woordenschat.
De speltherapeute van de SPD maakte ons attent op de dagopvang van Amerpoort. Walter werd ingeschreven en we gingen een kijkje nemen bij Mikado, de ukkies-afdeling van Onder één Dak, toen tijdelijk gesitueerd in een achteraf straatje ergens in Amersfoort. Daar begon Walters carrière als Amerpoorter. Twee dagen per week werd hij opgehaald met een taxi en omdat het eten en drinken zo moeizaam ging haalde ik hem tegen half één in de middag zelf op, hij hongerde zichzelf compleet uit en was zo moe dat hij daarna de hele middag diep sliep.
Vlak voor zijn 5e verjaardag ging Walter naar Onder één Dak, daar begon hij op de groene Ster. Het zorgen voor hem thuis werd zwaar en mijn energie raakte langzaam op. De eerste dagen zat ik doelloos op de bank. Van alles te doen, maar nergens toe komen. Mijn kind, de gezinslieveling ging vijf dagen per week van 9 tot 4 naar een dagverblijf voor gehandicapte kinderen. Het verdriet hierom was zo groot dat ik huilde en huilde en huilde tot alle tranen op waren, mijn hoofd pijn deed en mijn lijf leek te zijn mishandeld. Konden we ooit nog door gaan met ons leven?
Hoe het verder ging met Walter leest u in het volgende blog van Ada Hollenberg.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Zij schreef eerder voor Amerbreed.