De dagen die hij doorbracht op Het Klooster waren in mijn leven gevuld met denken en dromen van Walter. Waar hij zijn leven als Amerpoorter begon, leek mijn bestaan volledig te zijn vastgelopen. Ik zat maar wat, deed maar wat, dacht maar wat, en er kwam helemaal niets uit mijn handen. De dagen waren zo vol van leegte, de nachten zo vol van verdriet en denken aan mijn kind. Soms dacht ik dat ik hem hoorde roepen, dan stond ik naast mijn bed en liep naar zijn kamer, zo vlak naast onze slaapkamer om er een leeg bed aan te treffen.
Opnieuw afscheid
Ik verschoonde zijn bed niet, omdat ik zo zijn eigen lieve Walter-geurtje vast kon houden; een enkele keer slaapwandelde ik en werd dan wakker in zijn bed, zijn dekbed om me heen en mijn gezicht nat van de tranen. Met het hele gezin keken we uit naar de zondag want dan kwam hij naar huis. Doodmoe was hij dan, en hij had altijd honger. We stopten hem vol met alles wat hij lekker vond, dan languit in bad en dan in zijn eigen bed. Voor twee dagen waren we weer compleet, om vervolgens weer opnieuw afscheid te moeten nemen.
Falen
Het “wonen-in-twee-werelden” kostte Walter enorm veel energie, en ook thuis was de uitputting één van onze vaste huisgenoten geworden. Nergens leek hij rust te kunnen vinden, we hadden “het zorgen” moeten delen met anderen, ondertussen werden “de zorgen” alleen maar groter, Walters gezondheid liet te wensen over, hij leek te verdwalen in de grote ruimtes van de woongroep, zijn kamer was zover verwijderd van de woonkamer, hij begon af te vallen en liet zelfs af en toe kopie gedrag zien, kortom: het ging eigenlijk helemaal niet zo lekker met onze kerel. We hadden enorm veel moeite met de "Hallelujah-telefoontjes": alles ging zo goed op de woongroep het was fantastisch, zei de begeleiding, hoe kon het dan thuis zo uit de hand zijn gelopen? Ons gevoel van falen groeide met de dag.
Veiligheid
Na een gezinsoverleg besloten we dat het misschien beter voor hem zou zijn als hij helemaal op de zorgwoning zou blijven, maar voordat wij die beslissing namen had hij het zelf al geregeld. Hij gaf duidelijk aan dat hij liever bij Het Klooster was dan hier bij ons. Huilend van ellende zat hij thuis op het hoekje van de bank, wilde niet eten en niet drinken, wilde zijn jas niet uit en benoemde achter elkaar in een soort bezweringsformule alle begeleiding en kinderen van de woongroep. Dáár zocht hij zijn veiligheid, en in geen enkel rijtje werden wij genoemd, de zusjes niet, zwager niet, hond niet, en zelfs Janneman niet, terwijl hij juist van zijn kleine neefje zoveel houdt.
Niet loslaten
Walter maakte zijn eigen keuzes, nam regie in zijn eigen bestaan, zocht en vond zijn eigen weg. Hij bleek zoveel sterker te zijn dan we dachten. Hij wist precies wat hij nodig had en gaf dat ook duidelijk aan, en wij moesten wel in zijn gedachten mee. Werden gedwongen om hem “anders vast te houden”, om samen met heel veel andere mensen voor hem te zorgen; loslaten deden en doen we niet, daarvoor hebben we hem veel te lief.
Samen met de begeleiding maakten we plannen. Walter gaat op maandag naar Sport & Spel, op dinsdag zwemmen, op donderdag dansen, op zaterdag een boodschap doen, en op zondagmiddag wandelen en patat eten in het Cultureel centrum. Iedere week volgens een vaste planning. Drie keer per week zijn we bij hem, regelmatig zelfs met een hele club, soms lekker met hem alleen. We zijn erbij als hij naar de dokter moet, naar het ziekenhuis en naar de tandarts. We werken nauw samen met de begeleiding maar blijven in “onze hoek”. Participeren in de zorg, we kunnen en willen niet anders…….
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Zij schreef eerder voor Amerbreed.