Lieve begeleiders van mijn kind
(woonbegeleiders of dagbesteding)
Dank jullie wel voor alles wat jullie door de jaren heen voor mijn kind en voor ons hebben betekend, het is veel geweest, veel meer dan ik ooit had bedacht. Ooit las ik dat een zorgvrager in de categorie van Walter wel meer dan driehonderd mensen in zijn leven aan zich voorbij ziet trekken. Daar zitten parels tussen, mensen die met hart en ziel zorgen, maar ook rotte appels (die laatsten ben ik nog niet tegengekomen in Walters leven).
Dank jullie wel voor alle zorgplannen die door de jaren heen zijn geschreven, voor de eindeloze stroom van goede ideeën en voor de aandacht van alle therapeuten, fysio, logopediste, speltherapeuten, sportjuffen, muziektherapeuten, ergo, de schoenendokter, de AVG-arts, de mensen van de medische dient en de bijzondere tandheelkunde, de revalidatie arts, de rolstoeldeskundige, kortom al die honderden mensen die iets betekenen in zijn bestaan. Wij voelen ons in grote mate afhankelijk van jullie.
Dank jullie wel, woonbegeleiders, voor het eindeloos verzorgen van de slecht genezende wonden, het smeren van een beschadigde huid, jullie geduld bij Walters douchebeurten, jullie vindingrijkheid bij zijn moeizame eetpatroon, jullie “ik-hou-vol-houding” als hij boos is en slaat, soms heel hard.
Er is veel commentaar op de zorg, door de bezuinigingen zouden mensen niet meer elke dag gedoucht worden, en toch lukt het om Walter elke dag te douchen, soms zelfs twee keer, ervoor te zorgen dat hij schoon en fris is, zelfs al is de tijd die daarvoor beschikbaar is krap is in het dagschema, het lukt nog steeds, dat is vooral te danken aan jullie inzet!
Elke dag wordt er gekookt en krijgen de kinderen hun natje en droogje, en dat met een krap dagbudget van een slordig €6,00 per kind per dag voor alle maaltijden, dat vraagt om creativiteit en doorzettingsvermogen, ik neem graag zo af en toe een tas boodschappen mee met extraatjes.
Ik ben blij dat jullie elke dag toch nog de ruimte vinden om te wandelen of te fietsen, zo komt hij iedere dag aan voldoende licht en buitenlucht. Soms zou ik willen dat ik heel veel geld had om nog meer te kunnen regelen. Dan zou ik een golfkarretje voor jullie kopen, of een tuc-tuc busje om gezellige ritjes mee te maken, of een duo fiets met trapondersteuning. Maar om één of andere reden zijn die zaken allemaal zo duur dat het bijna niet haalbaar is.
Voor ouders van een zorgkind is de beslissing om je kind uit huis te plaatsen één van de moeilijkste in je leven. Ik denk dat het iets is in mijn bestaan waar ik nooit “klaar” mee ben, en toch is het jullie gelukt om het behapbaar te maken.
Lieve begeleiders van mijn kind, namens alle andere ouders wil ik jullie bedanken. Niet omdat altijd alles goed gaat, maar omdat jullie zo je stinkende best ervoor doen om zoveel mogelijk goed te laten gaan.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter. Zij schreef eerder voor het blad Amerbreed. Volg haar weblog op daatjes.wordpress.com.