"Mijn mooie tijd op Nieuwenoord begon eind jaren '70. Nadat onze twee zonen groter waren, wilde ik weer gaan werken en ik kwam toen via een uitzendbureau bij Nieuwenoord op Personeelszaken.
Ik had geen idee wat een zwakzinnigeninrichting was. Die mensen kwamen bijna nog niet op straat. Nu gelukkig wel. Om 8 uur moesten we beginnen bij meneer Van Kampen en Marion Joosten (die kende ik wel, dat was dus niet helemaal vreemd). Ik voelde me er vlug op mijn gemak en ik was heel blij dat ik er na drie maanden mocht blijven werken.
Pasfoto's
Er kwamen veel jonge mensen iets vragen. Voor veel van hen, die de opleiding wilden doen en werden aangenomen, moest ik de contracten typen en met ze naar zolder. Daar lag het fototoestel om pasfoto’s te maken, Die kwamen bij ons bij Personeelszaken op het planningsbord.
In die jaren had je de paviljoens de Hoeve, de Bongerd en de Enk. En die waren verdeeld in huisjes voor de bewoners. Ieder huisje had een naam, zoals Oink, het Knusse Huis, Orion enz.
Het personeel kreeg een plekje op het grote bord voor ieder huisje met naam en eigen groepsleiding: met zijn of haar foto achter de naam en het percentage uren dat men werkte. Als ze ziek waren kwam er een z-papiertje op. Die namen moest ik iedere maand uittypen. Zo kon ik op een gegeven moment de mensen van voor en achter dromen. Nu, na heel veel jaren, ken ik er nog veel. Soms moet ik wel heel even denken, maar ze komen toch weer boven.
Bezoekkind
Ik kwam ook veel op het terrein. Waarom? Om met de bewoners in contact te komen. Op huisje Oink moest ik iets brengen. Meteen kreeg ik koffie en daar kwam een heel donker meisje lekker naast me zitten. Barbara, de groepsoudste vroeg me 'Cristel kom je nog eens?' 'Ja, hoor, graag' zei ik. En ja toen bleef ik ook eens eten en daar was mijn meisje Leny weer. Zij wilde altijd naast me zitten. Vanaf die tijd is Leny mijn bezoekkind, nu al 35 jaar.
In de loop der jaren en ook lang nog daarna, toen ik al met pensioen was, bleef ik voor veel bewoners en personeel Cristel. Maar Peer, een van onze bewoners, kwam een keer iets brengen op PZ. Meneer van Kampen zei, “Geef maar aan mevrouw Bruyns”. Vanaf die tijd was ik mevrouw Bruyns. De hele groep van Oink (8 bewoners) is ook wel eens bij ons thuis geweest. Ze moesten toen ook alles zien, waar je slaapt, waar de jongens slapen. Afijn, heel gezellig en fijn.
Leny woont nu in Baarn. Daar kom ik iedere woensdagavond. We hebben veel geknutseld en geverfd. Nu ga ik nog alleen voor de gezelligheid koffiedrinken en mee naar het Eetcafé. Leny eet wel eens nasi bij ons.
Eng
Soms, als mevrouw Voges er niet was, maakte ik met schoolgroepjes een rondleiding. Ik zag dan jonge mensen die alles wilden weten, maar ook die het erg eng vonden. Die nam ik dan niet mee de afdelingen op.
Ik ben veel over het terrein geweest. Ook bij de nonnen in het klooster ging ik wel eens koffie drinken. Zuster Francisi heeft voor mij twee mooie beeldjes geboetseerd. Zij hebben in ons huis een mooie plaats. De zusters Martha, Gerarda en Goretti werkten in de naaikamer en de winkel.
Vervanging
Als er op de groepen een leidster ziek was, moest ik zien te regelen dat er vervanging kwam. Dan pakte ik mijn lijst met invalkrachten en ging bellen naar hun thuisadres. 'Kan uw zoon/dochter invallen van het weekeinde?' 'Dat weet ik niet, ze/hij komt pas om 6 uur thuis'. Het viel niet mee om het voor elkaar te krijgen. En als het niet lukte, dan moesten de groepsoudsten onderling de zaak regelen.
Ik schrijf dit verhaal omdat je er vandaag de dag geen idee mee van hebt hoe dat ging. Je pakt nu toch even je computer en ja hoor, zo oké. Nu na al die jaren, ben ik nog steeds blij, dat het allemaal zo gewoon anders ging. Zo van 'face tot face'. Wat een geluk dat ik op Nieuwenoord mocht werken. Ook dit grote deel van mijn leven, maakt me als ik nu op Nieuwenoord weer iedereen tegenkom, weer heel blij."
Cristel Bruyns
82 jaar. Draai het om en ik ben weer 28!