Onlangs heb ik 11 (!) vrouwen meegenomen naar een Kerstconcert van Nick en Simon. Dat was een hele belevenis!
Het avontuur begon allemaal toen de moeder van een vriendin van mijn moeder (ik houd van feiten) een prijs had gewonnen: 12 zitplaatsen, ring 1 in de haven van Rotterdam, schip Ahoy.
Of ik zin had om te gaan….. , vroeg mijn moeder. Domme vragen bestaan niet, zeggen ze wel eens. Nou, laat ik dat nooit meer van haar horen. Dan doe ik direct een iponnetje bij haar. Dit was echt een domme vraag.
Wat een prijs: 12 kaarten!
Om de lieve vrede met mijn begeleiding te bewaren had ik twee duidelijke instructies gegeven: regel alles en zorg dat ik daar om half twee ben.
En zo gebeurde het dat mijn woongenootjes (Bo, Houda, Kirsten en Marjan) en mijn begeleidsters (Fadoua, Chantal en Marja) met me mee konden gaan. En niet te vergeten ook Lerato, een lief nichtje van Bo, en drie ouders (Roelie, Annette en Ellen). We gingen met een grote bus van Amerpoort gevolgd door de gangsterauto van mijn Opa (verduisterde achterramen en winterbanden) naar Rotterdam.
Ondanks de samenstelling van de groep, ik was dus de enige man, kwamen we zonder te verdwalen aan.
Snel naar onze plaatsen. Prima plaatsen, want zowel Nick als Simon liepen ook een paar keer vlak langs ons, zodat Marjan zelfs een schouderklopje van Nick mocht ontvangen. En begeleidsters Fadoua en Chantal kregen een high-five van beiden. Gelukkig geen kus, want dan had ik aan de heren een ‘linkse directe’ uitgedeeld en had het concert misschien afgelast moeten worden.
Op de stoel voor mij zat een meneer met een hoedje met lampjes die aan en uit gingen. Dat vroeg om aandacht. Ik strekte regelmatig mijn arm uit tot vlak boven het hoedje maar raakte het net niet aan. Het hoedje en de meneer hebben de middag dus goed overleefd en niemand, behalve Lerato, weet van dit voorval af.
Tijdens het concert kwam Guus ook nog even zingen. Dat was een echte verrassing. Ik kwam daarvoor los van mijn stoel. Achteraf hoorde ik zelfs dat de hele zaal los was gegaan en kennelijk na afloop gerepareerd moest worden. Na het glinsterende vuurwerk en de losgelaten ballonnen was het dan toch echt afgelopen.
We hadden inmiddels behoorlijk trek gekregen, dus werd de logische beslissing genomen om wat te gaan eten in een Mac. Maar laat het daar nu overvol zijn. Ook dit was geen probleem. Chantal regelde even een VIP-ruimte (Voor Intense Patatliefhebbers) en zo konden we ongestoord onze feestelijke maaltijden naar binnen proppen.
Moeder van de vriendin van mijn moeder, bedankt voor de kaarten! En Opa, bedankt dat we uw auto mochten lenen.
Fadoua, Chantal en Marja. Ook al ben ik vrij zwijgzaam: ik moet het toch even kwijt….
Zonder jullie hadden we niet zo’n fijne dag kunnen hebben. Super, dat jullie het hebben aangedurfd om met ons op pad te gaan. Namens Kirsten, Bo, Houda en Marjan, heel erg bedankt!
Hug, Olle
${carousel}