Blog: Springlevend

Lees het nieuwste blog van Karin Bokhove.

Wanneer de bomen stakerig uit de zwarte grond steken en hun kale takken vergeefs uitstrekken naar de donkere hemel die hen niet langer voedt met zonnestralen, is het lichtjesfeest. Dat fleurt dit zompige seizoen wat op.  

De instelling herdenkt haar doden door hun namen te noemen. Op het mistige terrein is een parcours van flakkerende lampjes uitgezet met her en der iets bijzonders; kleurige lampionnetjes dobberend op de vijver, een fraai gedekte dis zonder gasten, megagrote kaarsen die de bomen van onderen oplichten en witte wieven die zweven boven het gras. 

Ik sta bij het kraampje dat is getooid met de naam wereldverdriet. Dat is nogal wat op dit moment. Terwijl haatzaaiers elkaar verbaal of fysiek te lijf gaan, dreigt de stille meerderheid te vergruizen. Gewone lieden die het liefst vredig keuvelen met hun witte, roze, gele, bruine, christen, moslim, jood, boeddhist, hindoe of heiden buurmens. 
Tegen de tijd dat de hele boel aan diggelen is geschoten en wrok de bevolking in extremen heeft gespleten, mag de rest zich zetten aan het lijmen van de scherven, wat oneindig veel langer duurt.  

Enfin, de bewoners hier weten gelukkig van niks. Ze zouden er maar akelig van worden. Zij kennen alleen hun eigen vreugde en verdriet.

Bij mijn kraam mag je dus een kaarsje aansteken voor het verdriet van de wereld of jouw eigen dierbare. Zo'n fragiel kaarsje zal de mensheid niet redden en de dierbare niet tot leven wekken, maar zo samen staan ze toch maar mooi te flikkeren als ode aan de waarde van elk leven.

Er komen veel oudere bewoners aangerold, voortgeduwd door een begeleider. Geen potige types, zoals op de groep van Kofi. 

Wil je een kaarsje aansteken voor iemand, vraag ik zodra een bewoners voor me staat. 

Sommigen kunnen niet praten. Gebiologeerd staren ze naar de zee van lichtjes. Anderen wijzen mijn aanbod kordaat van de hand, Nee! Een enkeling vindt het spannend, dan hou ik het kort. De meesten zeggen gretig, ja! Sommigen herdenken de hele riedel; opa en oma, ome Toon, tante Ties, de kat en de hond. Anderen fluisteren zachtjes, Voor papa en mama. Hun gerimpelde gezichten staan ernstig. Soms trekt hun mond een beetje, een traan rolt stilletjes over hun wang. Zorgvuldig wijzen ze aan waar het kaarsje moet staan. De een wil papa en mama op de grond, de ander bovenop een stompe boomstam. Ze kijken lang naar hun lichtje, misschien zien ze hen dansen in het flakkerende schijnsel. 

Een forse vrouw barst uit, Papa en mama! Ik mis ze zo! 
Deze overgebleven mensen van onbestemde leeftijd, maar toch al flink middelbaar of jong bejaard, leven verder zonder de veilige haven van hun ouders. Nooit werden die ouders naar de kroon gestoken door een geliefde of eigen kroost. Hoe lang zouden ze al dood zijn? Eén jaar? Tien jaar? Deze verfrommelde mensjes vergeten hen niet. 
Ooit treft ook Kofi dit lot. Ik weet het. Hij zal het wel overleven, zijn leventje speelt zich nu hier af. 

Kaars na kaars steek ik aan. Soms kan ik niet goed zien of iemand een bewoner is of een bezoeker van buiten. Een engelachtig blond meisje uit haar verdriet zo welbespraakt dat ik me deerlijk vergis. Ze blijft er wel wat in hangen. Dan zegt haar begeleider sussend, het is goed dat je erover praat. Oeps. 
De mensen houden het klein, het wereldverdriet is hen te groot of te ver weg. Twee broers steken zij aan zij kaarsjes aan voor de kip. Hun druppel in een poel van wereldverdriet. De een na de ander schuifelt langs. Ik vergeet de tijd.

Plotseling staat Kofi bovenop me. Hij kijkt me indringend aan, Wat doe jij hier nou. Ik lach en pak zijn hand. De gloed van de kaarsjes om ons heen wordt intenser, warmer, en wij glimmen mee, neus aan neus. Even vergeet ik de anderen. 

Ik voel een kaarsje in mijn hand en steek het voor hem aan. Mooi he. De vraag voor wie het brandt, is een brug te ver. De lichtjes van opa en oma zijn allang achter de horizon verdwenen. 

Zeg maar dag tegen mama, klinkt het ergens. Ik omhels hem en weg is hij. Een lading rolstoelers kijkt me verwachtingsvol aan. Zij willen hun lichtjes en ik steek ze aan. Springlevend ben ik, en vast van plan dat nog een hele tijd te blijven.

 

Over de auteur

Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar eerder. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.

Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 4 euro verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees eerst meer: Kofi, het kleine leven van een autist of bekijk de video: 25 jaar Kofi in 7 minuten

Locatiezoeker

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. Voor alle algemene vragen kunt u 24 uur per dag terecht bij de receptie van Amerpoort: 035 647 5555 -  info@amerpoort.nl

035 647 52 52 (werkdagen van 8.30 tot 12.30 uur)
Klantbureau