Werken in de zorg: iedere dag is anders, iedere dag laat mij weer zien waar ik het voor doe. En vooral de laatste periode is dat steeds meer en meer aan de orde.
Nu zitten wij met onze locatie in de corona perikelen en is het net even anders als anders. Afdeling in tweeën gesplitst, geen dagbesteding meer voor onze cliënten, visite die niet meer zo vaak komt als normaal.
Wij als begeleiders lopen als blauwe smurfen over de afdeling met mondkapjes en brillen rond en zijn soms niet te herkennen voor onze eigen cliënten. Zo nu en dan herkennen ze ons weer aan onze stemmen of die bekende ogen die boven dat masker uitkomen.
Het went nog steeds niet en we zijn allemaal zo blij wanneer we dit snel weer achter ons kunnen laten en we weer normaal kunnen doen, zoals onze cliënten dit zeggen.
Helaas hebben we ook vorige week afscheid moeten nemen van een medebewoonster en vandaag geheel onverwachts van een andere medebewoner. Dit terwijl we de afscheidsdienst voor de eerste nog moesten voorbereiden.
Hoe moet dat zijn als je daar woont? Denk je dat eens in.. Nu in deze tijd, anders als anders, niet het normale afscheid kunnen nemen, het echt tastbaar maken.. Hoe doe je dat dan?
We zetten een foto op tafel van de cliënte met wat kaarsjes. Een beeldje van Maria wordt erbij gezet. Familie heeft een mooi bloemstukje gemaakt dat we erbij kunnen zetten. Ja, zo ziet ‘t er al beter uit, zegt een cliënte. We leggen kaartjes neer waarop geschreven kan worden en zo ook krijt vlindertjes waar je iets op kan schrijven.
Dit alles kan dan mee wanneer de uitvaart zal worden gehouden. We maken mandala’s ,omdat de cliënte die overleden is daar zo van hield en die gaan ook mee naar de uitvaart en krijgen daar een mooi plekje.
Normaal zouden wij een afscheidsdienst houden op de woning met ons allen bij elkaar, samen in een kring. Maar helaas moeten wij het nu op deze wijze doen.
Ook konden de cliënten geen afscheid nemen bijvoorbeeld door even naar de kist te kijken. Wat het ook wat vreemd maakt nu. Anders als anders...
Samen praten we erover, er wordt gehuild en gelachen en dat mag. Alles hoort erbij. De persoon heeft hier jaren gewoond en heeft veel met hen meegemaakt.
Dit alles zal nog dagen na sudderen. Maar voor ons wel in het achterhoofd dat we voor de volgende cliënt die vandaag is overleden ook een afscheid moeten gaan plannen voor hen. En ook wetende dat er nog een andere cliënt slecht ligt.
Is dat niet te veel en hoe zullen we dat gaan doen?
Eerst moeten we het nog gaan vertellen. Stap voor stap.
De rust bewaren voor de overige cliënten is dan ‘t belangrijkste doel. Op dat moment bouw je op je collega's die om je heen lopen en op de handvaten die je dan kan gebruiken. Je probeert samen te kijken wat kan voor hen die achterblijven tastbaar genoeg zijn in deze tijd en wat kan genoeg troost bieden.
Werken in de zorg en vooral dan nu bij onze doelgroep. Dit soort momenten ervaar ik zelf als iets moois, zwaars, intens, bijzonders. Iets wat gebeurt en bij het leven hoort en wat je ervaart. En vooral wat je deelt met hen die overblijven daar in die huiskamers.
Iets wat je samen met je collega's draagt en wat je wilt brengen naar een mooi en goed einde. Voor die cliënten die komen te overlijden die wij soms al jaren hebben mogen begeleiden.
Werken in de zorg doe je met je hart en dat voel je...
Over de auteur
Miranda Koolen werkt als begeleider op woonlocatie Kerkelanden 89 en 91. Deze locatie in Vinkeveen biedt ondersteuning en dagopvang voor ouder wordende mensen met een verstandelijke beperking.