Lieve Walter,
Er is in Nederland nogal wat gaande als we het hebben over gender neutrale toestanden. Er zijn geen mannen of vrouwen meer maar “mensen” we mogen niet meer praten over moedermelk maar over “bortskasvoeding” (en geloof me, dat gaat geen man-mens kunnen geven) zwarte Piet is uit den boze, jodenkoeken en negerzoenen zijn taboe en binnenkort zal er wel iemand gaan beginnen over blanke vla. Nee, we gaan allerlei gender neutrale woorden bedenken die compleet de plank misslaan. En wat is er in hemelsnaam mis mee, ik begrijp er niks van.
Ik ga er een beetje de spot mee drijven in mijn schrijfsel aan jou, vergeef me, soms heb ik moeite met alle afkortingen en vraag ik me af hoe ik die allemaal zou moeten onthouden. Gelukkig weet Google veel meer dan ik, en als ik een beetje rondneus kom ik deze tekst tegen.
- De afkorting lhbtiq+ staat voor lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele mensen, transgender personen, intersekse personen, queer personen en anderen die wat betreft hun genderidentiteit, genderexpressie, seksualiteit of hun lichaam vallen buiten wat in de maatschappij wordt gezien als ‘standaard’. (Bron: Google)
Niet minder dan vier keer heb ik nodig om te begrijpen wat er staat. De afkorting is een containerbegrip voor mensen die anders dan hetero zijn, iedereen die dus maar iets anders dan anders is krijgt zijn eigen letter en dus eigenblijk zijn eigen hokje, iets waar we in de gehandicaptenzorg al zolang tegen knokken. De hokjesgeest, het hokjesdenken. Blijkbaar vinden mensen buiten de standaard vallen (volgens Google) het noodzakelijk dat er een eigen groep voor ze wordt genoemd. Bijzonder vind ik dat. Net zo goed als jij gewoon Walter bent, en niet alleen een jonge man met een bijzonder knap uiterlijk, een piekfijn karakter en fantastisch gekleed, zittend een rolstoel, zo zijn andere mensen toch niet alleen hun geaardheid? Volgens mij heeft iedereen een naam die wat mij betreft al in enige mate verteld wie je bent, wie die persoon achter de naam is ontdek ik graag zelf door met die ander het gesprek aan te gaan (of niet natuurlijk, is ook goed)
Jaren en jaren hadden we ervoor nodig om van mongool naar een persoon met Down te gaan, van idioot naar iemand met een verstandelijke beperking, en toch zijn die woorden nooit helemaal uit onze taal verdwenen. Doe je wat geks dan ben je een “mongool” of een “idioot” en wie tegenwoordig even in zichzelf gekeerd is krijgt al gauw “autist” naar zijn hoofd geslingerd. Nee lieve Walter, zo gaan we dat dus niet doen. Als alle “anders geaarde mensen” een groep krijgen, dan willen we dat ook voor de mensen die “anders dan anderen zijn geboren” en dat heeft niks met geaardheid te maken, maar gewoon omdat je er als mens mag zijn, de moeite (meer) dan waard bent en kostbaar voor de andere mensen in het netwerk.
En dan is het zondag en zijn we bij je. Je lacht je eigen lieve lach en je zit in een rolstoel die alweer moet worden aangepast omdat er vermoedens zijn dat je pijn hebt zoals je nu zit. Je E-wielen zijn eraf en er zijn gewone wielen onder gezet, omdat het zorgkantoor nog maar net toestemming heeft gegeven voor nieuwe wielen en die moeten besteld worden en dat duurt lang. In jouw wereld wordt geen onderscheid gemaakt, geen rangen en standen, geen discriminatie om wie je bent of wat je bent. Op Amerpoort wappert een vrolijke vlag die eigenlijk vertelt dat ieder mens er mag zijn, een vlag die geen hokjesgeest vertegenwoordigd maar een open hart en bakken vol liefde en zorg voor wie dat nodig heeft.
Het is niet voor niets dat er een ontspannen sfeer heerst op zondagmiddag. Waar voorbijgangers elkaar groeten en even stil staan om een praatje te maken omdat ze elkaar lang hebben moeten missen. Een plek waar iedereen jou kent en jij iedereen. Waar vrolijk “Walter vier-en-zestig” door het Cultureel Centrum wordt geroepen als je patat klaar staat. Waar discriminatie een vreemd woord is en waar niemand in een hokje zit. Klinkt perfect toch? En eigenlijk is het dat ook.
Dus wie je bent, of wat je bent, ga eens wandelen op het prachtige uitgestrekte terrein in Baarn, geef je op als vrijwilliger en ontmoet de ander. Overweeg een carrière switch of stroom in als zij-instromer omdat je “altijd al iets in de zorg wilde doen” en ik beloof je dat je de tijd van je leven gaat hebben, zonder dat het iets uitmaakt in welk groepje je zit.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.