"Ik wil niet dat je dood gaat", fluister ik zachtjes...

Lees het nieuwste blog van Mirjam Nelemaat.

Ik wil niet dat je dood gaat fluister ik zachtjes....
Direct daarop voel ik mijn wenkbrauw trekken van verbazing.
Zei ik dit hardop?
Ai.....niet zo professioneel Mir.. kom op... herpak jezelf effe.
Eerlijk? Ik weet even niet hoe.

Ik kijk naar de kwetsbare vrouw voor me. In foetushouding gerold. Ik ben er maar tegenaan gekropen en streel zachtjes je rug en aai vervolgens je haren uit je gezicht. Je kijkt op.
Onze blikken houden elkaar even vast. Je kijkt me even doordringend aan. Je draait je gezicht van mij af.
Ik zing zachtjes kinderliedjes. Op het ritme van mijn zingen , tik jij de maat mee op je matras.
Als ik de overstap maak naar BZN klap je even ritmisch mee in je handen.
Ik ben de rest van de tekst kwijt en daarmee ook het contact met jou. Je keert je van mij af en doet je ogen dicht. Terug in je eigen wereld.

Vanaf dag 1 dat je bij ons kwam wonen, raakte jij mijn hart. 
Jouw levensverhaal... het was te heftig.
Wat jij had moeten doorstaan, was geen menswaardig bestaan.

Zoveel verdriet, angst en afwijzing.
Zoveel copings mechanismen om je leven leefbaar te houden.
Zoveel labels, zoveel medicatie.
Toen je bij ons kwam wonen was er voor jou vanuit ons maar 1 wens.
Jezelf mogen zijn zonder bang te hoeven zijn om afgewezen te worden.
Mogen genieten van jou dingen.
Als jij je dwang en je riedeltjes nodig hebt om je ok te voelen, wij lopen met je mee.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Wij staan naast je.

Je raakte de afgelopen maanden  verwijderd van je eigen patronen en rituelen. Je uiterlijk werd minder belangrijk voor jou. Make up bleef achterwege. We bleven je stimuleren om je mooie jurkjes aan te doen en je oorbellen, je klokje en je ketting.
De woorden die je sprak, waren niet degene die je bedoelde.
Je wilde continue nabijheid en zong steeds meer kinderliedjes.
Eten en drinken gingen moeizaam.
Je begreep de handeling steeds minder.
De afgelopen weken hebben we een  warme fles melk gemaakt. Deze handeling begreep je en met je hoofd op ons schoot dronk je deze leeg.
Ik neuriede liedjes van vroeger en je lag geconcentreerd te luisteren. 

En nu... vandaag weet ik dat ik je voor de laatste keer ga zien. En dat wil ik niet...ik voel mij een opstandige puber als ik dit schrijf, maar het voelt niet af.

De meest wijze coach die mij ooit leerde in rouw en verlies trainingen:
Je hoeft niks te fixen...
Dat blijft mij hierin zo bij, want...
Ik wilde het liefst op alles wat ze had meegemaakt pleisters plakken /alle wonden weghalen/ het nare gevoel weghalen...
Maar ik denk dat door er voor haar te zijn , in te springen op haar hulpvragen en haar vraag achter haar vraag te horen zij zich hier echt vertrouwd heeft gevoeld.

Ik wilde je nog zoveel geniet momentjes gunnen, benoemen hoe een mooi mens je bent.
Je humor die ik zo leuk vind.
Je excentrieke smaak voor kleren en make up.
Je recht voor zijn raap echte opmerkingen.
Je puurheid, je kwetsbaarheid.
Je gevoel voor melodie als André Rieu op zijn viool stond te spelen.
Je liefde voor sigaretten en stroopwafels.
Je benen zo heerlijk ontspannen gekruist in je stoel.
En bovenal je prachtige glimlach.

Mooie leuke lieverd! 

Ik beloof je dat ik een mooi afscheidsmomentje voor jou hou.
We zullen beschuitjes met rouwpareltjes eten!
Ik beloof dat ik je in het licht zet met een mooie kaars.
Dat ik je nog even laat ' shinen'.
Dat we voor je zingen.
Dat we naar je zwaaien.

Ik druk je nog 1x tegen mij aan. 
Op mijn telefoon zet ik nog 1 x André Rieu aan met the lonely Shepherd.
Ik knijp in  je hand. Jij in de mijne.
Dit moment is goud waard.

Ik las gisteren een prachtig gedicht van margreet jansen.
Zo toepasselijk op jou.

Thuis

Er is een plekje in de hemel. Waar de zon naar binnen schijnt,
Waar geen plaats meer is voor angst, waar schuldgevoel verdwijnt.

Er staat een grote zachte leunstoel, met warme kussens van satijn.,
Waarin jij onvoorwaardelijk een vrij en prachtig mens mag zijn.

Naast je staan herinneringen aan vroeger, de voorbije tijd.
Het zonlicht streelt je grijze haren en knipoogt naar de eeuwigheid.

Er is een plekje in de hemel waar je heerlijk weg kunt dromen
En waar een mens in alle rust eindelijk thuis mag komen.

Ik ga je loslaten lief mooi mens.
Dankjewel dat ik je mocht leren kennen.
Dankjewel dat ik voor je mocht zorgen.
Dankjewel voor je vertrouwen.

Goeie reis ❤️

 

Over de auteur

Mirjam Nelemaat is coördinerend begeleider op locatie Kerkelanden 85-87.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau