Lieve meneer Paul,
Ik schrijf u maar weer eens een brief, tenminste, het komt uit de schrijverijen van mijn mama, maar ik sta er helemaal achter.
Wat is het een roller coaster geweest afgelopen jaar. Dat heeft Danny Vera goed begrepen, hij zong een lied met die titel en hopla, een wereldhit. Een achtbaan van de ergste categorie, zal ik maar zeggen. Ik kan me zo voorstellen dat u wel eens mijmerend uit het raam hebt gekeken vanaf drie hoog, hoofdgebouw. Nadenkend en peinzend over hoe het nu verder zou gaan. Wat zal het veel van uw energie hebben gekost om de lock down van de eerste golf in te stellen. Je zou er grijze haren van krijgen, o nee, uw haren waren al klassiek blond, zoals mijn moeder dat noemt. Mama vertelde wel tijdens de zondag wandeling, na de lock down, dat ze iets anders had gesignaleerd. “Een soort van enorme vermoeidheid, zo eentje die de groeven in het gezicht, en de wallen onder de ogen, iets scherper maakt” alsof een blijvend energielek het batterijtje langzaam maar zeker leeg trok, en opladen naar 100% allang niet meer ging lukken. Zelfs niet in een weekend of incidenteel in een dag of drie, vier.
Mijn moeder heeft belangstellend de video filmpjes bekeken die dit jaar zijn gepresenteerd. Met soms een frons op het voorhoofd, kan ik vertellen. Maar daar moet u zich niets van aantrekken hoor, als ze fronst zit ze meestal te broeden op een ei wat niemand kent of ziet. U moet weten, ik ken mijn moeder goed, en als ze stil valt is dat niet omdat er niets te zeggen is, maar dan gaat ze denken en bedenken. In het verleden heb ik daar veel aan gehad, en ook nu nog bedenkt ze leuke dingen.
Ergens in de berichtgeving, heb ik me laten vertellen, is aangekondigd dat u in 2021 met pensioen gaat. Een nieuw tijdperk breekt aan, genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. Dat doe ik ook! Nee, geen pensioen, ik ben nog veel te jong. Maar genieten doe ik zeker. Van de mooie kerstlichtjes overal op de Amerpoort, van de liedjes die ik zing met Bram, van alle melodietjes in mijn hoofd uit mijn thuisjaren. En o ja, bijna vergeten, ik ben zo blij op mijn dagbesteding, ze zorgen goed voor mij en ik heb zelfs ruimte om af en toe een wild avontuur te beleven. En laat ik ook de begeleiding van mijn huis niet vergeten, ze zorgen er toch maar mooi voor dat ik een “goed-genoeg” leven heb. Iedere dag fris en schoon gewassen, en prima maaltijden. Mijn mama zegt altijd spottend dat ik “op kamers woon in Baarn, met personeel”. Dat klinkt een stuk beter dan dat er gezegd wordt dat ik bij een instelling woon.
Dat gun ik u ook, meneer Paul. Een goed leven, nu, maar zeker ook straks als er een tijd van rusten en hopelijk, reizen mag aanbreken. Heerlijk op pad om de wereld te zien, om te ontspannen, geliefd te zijn en lief te hebben, een fantastisch vooruitzicht.
Zo ver is het nog niet, we hebben nog even te gaan. Wat zou het heerlijk zijn als er straks weer wat meer ruimte komt om leuke dingen te doen, dat zou een mooie afsluiter zijn van het werken bij Amerpoort.
Lieve meneer Paul, mijn mama koopt voor alle mensen die voor mij zorgen altijd een klein kerstcadeautje. Een bedankje voor alles wat ze doen (en altijd is ze bang dat ze iemand is vergeten 🙂 ) Dit jaar zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat er voor u ook een klein presentje wordt afgeleverd bij de receptioniste van het hoofdgebouw. Een aardigheidje hoor, maar van harte gegund.
Ik wens u alvast fijne kerstdagen en een bijzonder goed nieuwjaar, mede namens mijn ouders en de rest van mijn familie.
Dag meneer Paul, een warme groet van Walter.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.