Instituties bewegen traag, maar wanneer ze piepend en krakend op gang komen is het ineens echt. Na weken tevergeefs zeuren over vuile deurknoppen en mag er alsjeblieft een stukje zeep op de WC (ja maar dat wordt opgegeten), zijn er dan eindelijk maatregelen. Ik mag niet meer bij Kofi langskomen en ik mag hem ook niet meer meenemen. Ja, dat màg wel, maar dan hoef ik hem niet meer terug te brengen.
Drie weken lang, en waarschijnlijk nog langer, want ik zie het somber in.
Wekenlang had ik dus gezeurd, en nu is het zover. Strenge maatregelen zitten muurvast op hun plek. Ik duw er nog een beetje aan, steek mijn vinger in wat loszittend cement, maar het geeft niet mee.
Laten we wel zijn, ik ben het ermee eens. Geen sentimenteel gedoe. Je speelt niet met leven en dood. Alhoewel, onderweg naar de supermarkt kijk ik met verbazing naar het fiesta corona dat zich op de terrassen afspeelt. Voor de meeste mensen is dit al net zo abstract als klimaatverandering. Exponentieel? Wasda?
Tot volgende week natuurlijk de sirenes loeien, de IC's overstromen en de buurvrouw eraan gaat. Dan is het in één klap echt.
Terechte maatregelen dus. Maar het valt me zwaar.
Niet zeuren, zeg ik tegen mezelf. Je bent heus ook weleens drie weken op vakantie. Jawel, maar dan sta ìk aan het roer. En op vakantie zitten je zintuigen vol met alles wat anders is. Nu kiert er een gapend gat in mijn dagelijks leven. Wanneer ik 's avonds onder de dekens in dat ravijn tuur, zie ik hem niet begrijpend vragen wanneer hij eindelijk naar huis mag. Bezwijk ik als kwetsbare astmalijder aan de beademing en heeft hij geen moeder meer. Zie ik hem in isolatie, zonder dat iemand hem kan uitleggen waarom. Zie ik hem met zijn lage IQ op de IC minder prioriteit krijgen dan een ander. En dan spreek ik mezelf streng toe: Nee, dat is niet zo!
Normaliter zie ik Kofi om de paar dagen. Ik voel zijn hand die me overal en altijd overeind trekt. Ik duw mijn neus in zijn kroesharen en snuif zijn vertrouwde geur op. We banjeren hand in hand door de bossen. Om de haverklap strekt hij zijn arm en kijkt me indringend aan, "Ja manneke, we lopen zo terug naar de auto." Nu loop ik alleen.
In tijden van gevaar schuif je het liefst je kroost onder je vleugels, veilig bij mama. Het doet me pijn om te moeten erkennen dat ik het niet meer kan. En hij is ook beter af in zijn normale omgeving. Gelukkig hebben de begeleiders van mijn quarantaine kid me gerustgesteld, er mag geknuffeld worden. En ik stuur hem om de dag een filmpje.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar eerder. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.
Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.