Beste feestvierders van Anna’s Hoeve.
Hebben jullie je een beetje vermaakt afgelopen weekend? Denk het wel, alleen een beetje jammer dat de politie jullie naar huis stuurde, en ook jammer van die minderjarige die een grote mond had en daardoor in de problemen raakte. Ook jammer van die DJ, die waarschijnlijk met de beste bedoelingen de jeugd een beetje wilde vermaken. Het meest jammere van alles is toch wel dat jullie waarschijnlijk niet eens in de gaten hebben hoe stom het is wat jullie hebben gedaan.
Een paar honderd meter verderop zijn namelijk twee zorginstellingen waar mensen dag en nacht in de weer zijn om mijn gezondheid en die van honderden andere mensen te bewaken. Waar begeleiders rijtjes van zeven of meer diensten draaien omdat collega’s uitvallen in afwachting van de test. Ik woon daar en de woning waar ik zit is een groep kwetsbare mensen. Daar lopen mensen voor mij te zorgen met een mondkapje op, en soms zelfs met een schort aan. Aan de achterkant van mijn woning kijk ik uit op de Crisis Unit, daar worden mensen verzorgd die, zonder dat er ook maar een feestje aan te pas kon komen, toch ziek zijn geworden. In totaal zijn er 5 kamertjes beschikbaar. Hoe het moet als er nog meer mede Amerpoorters in quarantaine moeten is mij niet helemaal duidelijk, en ik maak me er ook geen zorgen over, dat doen mijn ouders wel.
Ik begrijp het best hoor, dat jullie zin hadden in een feestje. Je zit tenslotte al zo lang thuis op de bank. Waarschijnlijk realiseren jullie je niet eens hoe groot de vrijheid is die je hebt. Zelf opstaan en iets lekkers pakken. Een rondje lopen, even met de hond erop uit. Een patatje halen op de hoek, en, op afstand toch even chillen met je vrienden.
Mijn leven bestaat vooral uit wachten totdat er iemand tijd voor me heeft. Ik kan niet zelfstandig de deur uit, en mijn vriendinnetje heb ik al weken niet gezien omdat ik op dit moment maar twee vaste bezoekers mag ontvangen, mét mondkapje en waar het kan op afstand.
Ach, wat zullen jullie balen. En dan komt straks waarschijnlijk die minister weer met zijn pers conferentie vertellen dat we, als we ons niet aan de regels houden, nog verdere maatregelen tegemoet kunnen zien.
Jullie worden bedankt (maar niet heus) straks mogen jullie de straat helemaal niet meer op, en mogen mijn ouders misschien weer een hele periode niet langs komen.
Denk daar maar eens over na, voordat je met je boerenfluitjesverstand weer een feestje organiseert. Of denk eens aan je vrienden, je familie als er iemand uit die kring op de IC terecht komt en moet vechten voor het leven. En misschien heb je geluk, ben je tot nu toe de dans ontsprongen, maar niemand weet hoelang je nog geluk hebt. Misschien ben je al besmet en besmet jij weer anderen. Want ja, als je zo stom bent om een feestje te doen, dan zal je ook wel geen mondkapje dragen.
Blijf in ieder geval weg, kom niet in mijn buurt of op mijn woonplek, je bent namelijk niet welkom.
Walter.
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter.
Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.