Facebook heeft ontdekt dat ik 'iets' heb met autisme, en zo regent het wonderbaarlijke genezingen op mijn tijdslijn. Tussen de zeven miljard inwoners van deze aardkloot is natuurlijk altijd wel een joch te vinden dat jarenlang flapperend, "wah wah" brulde tot - o, wonder!- plotsklaps blijkt dat in deze grommende verpakking een hoog intelligent knaapje huist. Vol diepe gedachten, al vanaf z'n geboorte. Geen mens die het door had behalve zijn liefdevolle moeder natuurlijk, maar geen hond die haar ooit geloofde. Met de arrogantie van de macht hadden de specialisten haar jarenlang afgeserveerd.
E621
Ongenood dringen de heilsboodschappen van het web zich aan mij op, en -ik geef het toe- soms scan ik zo'n bericht.
"Meisje (7) geneest van autisme door E621 te vermijden." Zo zo! Er was zelfs een biochemicus bij betrokken, een zeldzaam holistisch exemplaar. Bereidwillig verlicht hij ons met zijn hogere Inzichten, "De darmen zijn verbonden met het brein, snapt u wel. Al dat kunstmatige voedsel vergiftigt ons."
Laten we voor het gemak maar even vergeten dat we het terugdringen van millennia vol hongersnoden aan de agrarische revolutie te danken hebben.
"133 kinderen genezen dankzij de methode van dokter X die weet dat parasieten in het spijsverteringskanaal de boosdoener zijn." Sjongejonge!
En dan, oohhh! "Er is een correlatie tussen vaccinaties en diagnoses van autisme." Die is écht onuitroeibaar. Een beetje statisticus weet natuurlijk dat je alles kunt laten correleren, maar ach, 'who cares'.
"Neem klysma's met chloordioxide, en veel liefde," that does the trick. Joh!
"The miracle that cured my son's autism was in the kitchen! Jim stopped eating dairy products." Had ik dat eerder geweten...
Klikken
Mijn cynische zelf zegt: Ach kom, de behoefte aan makkelijke oplossingen is onuitroeibaar. Maar is dat geen defensief standpunt? Moet ik niet openstaan voor verandering? Facebook kent me weer eens beter dan ikzelf want het registreert genadeloos hoe mijn ogen blijven haken aan dit soort berichten, traag scrollen ze langs, en soms klikken mijn vingers als vanzelf door.
Lees nou toch eens wat deze blije vader zegt, “It doesn’t matter what people say, I have my kid back.” Na een gistvrij dieet nog wel...
Elke strohalm is er een; was ook ik laatst niet licht in mijn kuif gepikt bezig de score van Kofi's niet-verbale intelligentietest op te krikken door met klem te benadrukken dat hij zichzelf wel degelijk herkent in de spiegel?
"Het maakt niet uit, zijn cognitieve leeftijd blijft toch anderhalf jaar," suste de pedagoog.
Baat het niet...
Jij kunt Kofi z'n hersenbanen niet herstellen. Niet met voeding zonder gist of gluten, niet met het verbannen van E261 of vaccinaties, niet met chloordioxide klysma's, noch al jouw toewijding. Weet ik, weet ik, maar baat het niet dan...
Ach kom, het schaadt wel! Laat zo'n kind toch leven en onderwerp het niet aan allerlei rotbehandelingen.
Maar hoop laat zich nooit helemaal uitdoven. En daar speelt die vermaledijde tijdslijn dus op in. Zeker, ik val er niet voor, maar soms voel ik me toch een beetje schuldig.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2017. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.
Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.