Soms hou je als begeleider je hart vast omdat ouderen wat sneller vallen, en al die rollators in de ruimte vormen een ware hindernisbaan. Ze zijn misschien iets vaker 'in de bonen', maar werken met ouder wordende cliënten is meestal verpletterend leuk. Het ene moment ben je in de weer met pillen en oogdruppels. Het andere moment mag je uitleggen wat orgaandonatie betekent aan iemand van bijna 70, die het nieuwsitem over orgaandonatie niet begrijpt. Of kijk je samen op google-streetview naar de boerderij waar de cliënt is opgegroeid in de jaren '50.
Werken met ouderen is niet de meest populaire bezigheid. 'Bij jongeren heb je nog veel ontwikkeling, bij ouderen heb je meer te maken met stilstand – en achteruitgang.' Dat is de gedachte. Vandaar het beschamende tekort aan personeel in de ouderenzorg. Wij hebben binnen Amerpoort een groeiend aantal groepen met ouderen. Want onze doelgroep vergrijst net zo hard als de rest van Nederland.
Winkelcentrum
Toch zie ik elke dienst weer ontwikkeling op de ouderengroep waar ik werk. De cliënten zijn bereid om te leren en te proberen, om maar zoveel mogelijk zelf te kunnen blijven doen. Daardoor zijn er elke dag kleine en grote overwinningen te bewonderen. Als het niet linksom kan, gaat het rechtsom- dikwijls op een manier die ik zelf nooit had bedacht. En dat is het leukste van dit werk - als cliënten iets doen waarvan je denkt: 'Huh? Zó kan het dus ook!'
Hoe geweldig, als iemand trots komt vertellen dat ze een dagje uit heeft geregeld voor zichzelf. Of een cliënt gaat op vakantie naar Oostenrijk, terwijl hij dacht dat een vakantie er voor hem niet meer in zat. En dan degene die voor het eerst op zijn nieuwe drie-wielfiets met trapondersteuning naar het winkelcentrum fietste om boodschappen te halen. Overwinning! Zelfs de cliënt die het einde van haar leven zag naderen, en zelf de regie nam over hoe verder. Zó wil ik het niet. Zó wil ik het wel. Cliënten zijn vaak bewonderenswaardig volhardend.
Tegenslag
Natuurlijk is het niet altijd een feestje. Als een cliënt opeens een lichamelijke tegenslag krijgt, waardoor in één klap alle zelfredzaamheid en zelfbeschikking wegvalt, dan ben je daar echt even stil van. Gelukkig kom je de volgende dag weer binnen op de groep en word je hartelijk begroet door de aanwezigen: 'Ha buurvrouw, ben jij d'r weer? Hoe heet je ook alweer?' Dan komt er iemand trots voor je staan om zijn geschoren kin en schone kleren te tonen. Een ander straalt omdat ze een plaat heeft aangevraagd bij Baarn FM. Een liedje van weleer.
En zijn er gesprekken over vroeger, toen er nog geen koelkast was. Hoe de balkenbrij in de kelder stond tot er op het laatst schimmel op verscheen. 'Verrék ja! Dat was zo! Die schimmel stond er op! Dat was bij ons ook zo!' Glunderende ogen om de zalige herinnering. Ik ga het wel missen, want we nemen dit jaar allemaal afscheid van Boekweitland. Binnenkort vlieg ik uit. Maar zoals de ouderen van Amerpoort zeggen: tot in de pruimentijd!
Over de auteur
Nelleke moot is begeleidster bij Amerpoort.