Na al die keren afscheid nemen van dierbare cliënten, omdat zij weggingen, moet ik nu gedag zeggen. Ik maak mij geen illusies van groepen huilende cliënten die ter aarde storten omdat ik wegga. Hoe graag ik dat diep in mijn hart wel zou willen, niemand wil immers vergeten worden. Maar ook ik ben een passant.
Zorg gaat door
In deze tijden van reorganisatie nemen meer dan ooit collega’s gewild of ongewild afscheid van Amerpoort. Hoe ga je daar als blijver mee om? Je vindt het (veelal) jammer dat je collega weggaat, vraagt je af wat de toekomst jou gaat brengen, maar ondertussen gaat de zorg voor de cliënt door. Zijn zorgvraag wacht niet tot de storm is overgewaaid. Misschien wel meer dan ooit, heeft hij je nodig in deze spannende tijden. Jij bent –als begeleider- zijn veiligheid.
Hoe ga je daar als vertrekkende collega mee om? Voor een ieder zal dit anders zijn. Voor mij betekent dit “nog even snel” in de slipstream wat lijstjes opstellen, wegwerken, weer opstellen en overdragen. Het valt niet mee om een structomanische controlfreak te zijn… althans, voor de (werk)omgeving valt dit niet mee, ik zelf ondervind er weinig last van.
Spannend
Maar, ik denk ook terug aan mijn start als beroepskracht bij Amerpoort. Mijn eerste twee weken op De Wissel waren er namelijk twee om nooit te vergeten. Kersvers van de opleiding, klaar om “het verschil te maken”, werd ik meteen in het diepe gegooid door plotselinge uitval van mijn directe collega. Daar stond ik dan, alleen op een groep, allemaal nieuwe indrukken: cliënten, werk en collega’s.
Samen met mij was ook een cliënte net begonnen op de groep. Ook voor haar was alles nieuw en spannend. Jonge meid, ook kersvers van school, opeens vijf dagen naar dagbesteding. Allemaal nieuwe geluiden, indrukken, cliënten en, misschien nog wel het belangrijkste: nieuwe structuren. Zij kon zich niet (en kan zich nog steeds niet) verbaal uiten, de angst en frustratie spatten van haar af. Maar mijn collega’s en ik moesten nog kennis met haar maken, we hadden alleen een dossier van school. En wat voor kennismaking was dat.
Er werd gekrabd, gebeten, getrokken, geduwd en zelfs kleding uitgetrokken. Maar dat alles viel in het niet met haar door merg en been gaande gejammer. Wat was zij verdrietig en bang! Het was spannend, maar een betere inwerkperiode kan ik mij niet indenken. Ik wist wat ik aan mijn collega’s had, en zij aan mij. Ik wist ook dat deze baan geen één-tweetje zou worden, maar wel dat ik hier heel veel zou gaan leren.
Veiligheid
De cliënte heeft uiteindelijk haar draai wel gevonden en de incidenten werden minder. Samen met de woonbegeleiding leerden we haar kennen en onze begeleiding daarop aan te passen. Nu tien jaar later blijft het nog steeds zoeken met haar, maar in de eerste levensbehoefte hebben we wel kunnen voorzien, namelijk veiligheid bieden. Zij is een bijzonder mens, ondoorgrondelijk, maar zo bijzonder. Als zij lacht, en heel sporadisch je ook nog eens aankijkt, dan komt dat echt binnen bij mij. Bovenal omdat ik mij die eerste twee weken nog zo goed kan herinneren. Zij heeft een speciaal plekje in mijn begeleiders hart.
Maar, ik maak mij geen illusies. Als ik weg ga, weet ik dat juist van haar mijn naam de dag erna ritueel verwijderd moet worden van het aanwezigheidsbord, mijn foto de kliko ingaat en mijn werkplek leeg moet zijn. Ik ben een gepasseerd station. Het was een toffe tijd, bedankt!
Over de auteur
Jill Rajak was begeleider bij onder meer locatie De Wissel.
Per 14 januari 2015 is ze fulltime ondernemer met www.jilliciousgoods.nl.