Natte oorlog

Lees het nieuwste blog van Karin Bokhove.

Wanneer Kofi het welletjes vindt, trekt hij zich terug op de bank. Hij ploft niet zomaar neer, o nee, in de loop der jaren heeft hij een volledig uitgebalanceerd ritueel ontwikkeld.

Ik moet eerst op schouderhoogte naast hem gaan zitten. Dan grijpt hij naar zijn dekentje en trekt het zorgvuldig over zijn hoofd, waardoor er pardoes twee grote blote voeten aan de onderkant uitpiepen. Dus haakt hij z'n tenen in de onderkant van de deken en zet die flink op spanning. De lengte is afgedekt. Nu is de breedte aan de beurt. Met een arsenaal aan hoofd, voet, arm en heupbewegingen drapeert hij zijn onderkomen strak om zich heen.

Achterbank

Ziezo! Zie hem daar nog maar eens uit te krijgen! Trekken of duwen, het heeft allemaal geen enkele zin, hij is toch sterker.

Wanneer we wachten tot hij slaapt en onverhoeds de deken wegroetsjen, snurkt hij onverstoorbaar verder. En ach, het is  wel even lekker zo; kopje thee, krantje. Maar na een uur of twee begint het toch ongemakkelijk te voelen. Voor je het weet draait hij dag en nacht om, of brengt zijn verdere leven in horizontale positie door.
Daarom lokken we hem met vereende krachten de auto in om naar het bos te gaan. Vooruit dan maar, denkt hij uiteindelijk om van ons gedram af te zijn, op de achterbank kun je immers ook lekker plat.

Wanneer we aan de wandeling willen beginnen volgt van hetzelfde laken een pak. Na een valse start realiseert hij zich namelijk dat het koud is buiten, of juist warm. Hij duikt fluks de auto weer in waar hij "RIJE RIJE RIJE," brullend mijn autosleutels (en vingers) ritmisch tegen het stuur slaat. In tijden van nood dient hij zijn woorden in drievoud op. 

Gelukkig hebben wij sinds kort een machtsmiddel ontdekt in deze voor het overige verloren strijd. Ziehier onze 'last resort' in de vorm van een nat washandje waar koude druppels water uitrollen die wij klam door zijn blote nek laten lekken. We hebben het een paar keer ten einde raad toegepast en ontdekt dat het werkt als een tierelier.

Atoomwapen

Hij vindt onze negatieve stimulus zo aller-verschrikkelijkst dat wij al in geen maanden meer daadwerkelijk hebben hoeven druppelen. Het washandje is als het ware ons atoomwapen. Rusland en Amerika hoefden dit afschrikwekkende middel destijds niet daadwerkelijk in te zetten, de dreiging volstond. Nu voeren wij op soortgelijke wijze onze natte oorlog.  

"Opstaan nu, anders komt nat washandje."
"Je weet het hė, nat washandje, brrrr!"
"Ik ga het nú pakken, nat washandje. Huu, koud is dat!" 
Als dat niet werkt, omdat hij onderhand wel merkt hoe wij aarzelen onze dreiging daadwerkelijk uit te voeren, roepen we ten einde raad, "Ik tel tot drie, dan komt washandje op Kofi." 
En dan, net wanneer het ultimatum verloopt, schiet hij in één vloeiende beweging overeind, grijpt z'n jas en stiefelt met gezwinde pas het bos in. 

 

Over de auteur

Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar eerder. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.

Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau