Magere verbeelding

Lees het nieuwste blog van Karin Bokhove.

Kofi's vader komt uit Ghana. Maar hij is nog nooit in het land van zijn vader geweest. Hij heeft geen weet van het weelderige groen, de dieselwolken uitbrakende minibussen of zijn uitgebreide familie die altijd voor hem bidt. Al wat hij kent is een piepklein stukje Nederland, de instelling.

Daar is een nieuw voortgangssysteem geïntroduceerd onder de mooie naam Plancare. Bewoners leiden er hun virtuele leven, zeg maar.  Jaarlijks worden hun wederwaardigheden aan de hand van dit systeem besproken met verwanten.

Ter voorbereiding op mijn gesprek over Kofi heeft Plancare wat verslagen uitgepoept. Al lezend valt mijn oog op een passage die zijn vermaarde luiheid aanstipt. Inderdaad is hij lastig te porren tot een wandeling. "Hij is lui," lees ik en, “dat kan genetisch bepaald zijn.”

Mijn alarmbellen gaan af.  

Nu niet gelijk als een stier op die rode lap. Niet treiteren, Euhh, vinden jullie mij lui dan? Oh,... zijn vader.
Niet oordelen, eerst exploreren. 
Tijdens het gesprek kaart ik kalmpjes de genen aan. 
"Goh, die zin, wat wordt daar eigenlijk mee bedoeld?” 
Enigszins aarzelend komt het antwoord, 
"Ja, de arts dacht, omdat Afrikanen zoveel slapen, eh, dat het genetisch bepaald kan zijn."

Lui

Tingelingeling! Jackpot! Daar is-ie dan weer jongens; de luie neger. Nog steeds niet dood, maar springlevend, zij het slechts in de magere verbeelding van een dienstdoend arts. 

Nu ken ik Afrika vrij goed en het moet gezegd, je treft er inderdaad nogal wat slapende mensen aan. Die zien er geen been in om zich in het volle daglicht massaal over te geven aan Morpheus. Op straathoeken, achter marktstalletjes, in overvolle minibussen, overal. Dit in tegenstelling tot hun tegenvoeters alhier die zich bij voorkeur schuilhouden in het privé domein; bank-aardappelen in het flikkerende licht van hun TV.

Misschien wordt er in Afrika meer geluierd. De redenen zijn snel op te lepelen; opstaan voor dag en dauw, futloos door ondervoeding, geveld door verveling, sudderend onder de brandende zon. De bekende verschijnselen van armoede, zeg maar. Oftewel, nurture. Die genen mogen bij het grofvuil. Nog afgezien van het feit dat er in Afrikaanse genen meer diversiteit zit dan in de gehele diaspora bij elkaar.

Eruit

"Ach zo," zeg ik zachtjes terwijl mijn wenkbrauwen omhoog gaan. Ik ga hier geen woorden aan vuil maken, "Ik wil graag dat die zin eruit gaat." 

Thuisgekomen vertel ik het Kwame. Vroeger deed ik zulke dingen niet, omdat ik zag hoe het hem kwetste. Maar na enkele decennia Nederlanderschap is hij al lekker geïntegreerd.

"Hoe durven ze een diep gehandicapt kind te vergelijken met normale mensen. Dat zijn racisten!" briest hij. Bijna schiet ik in de verdediging, Ze bedoelen het niet verkeerd. Het is alleen een beetje dom, maar ik slik mijn woorden bijtijds in. Domheid en racisme sluiten elkaar niet uit.   

Afrika, jouw tijd komt nog wel. Over dertig jaar wordt bijna de helft van de nieuwe wereldburgers op jouw grond geboren, terwijl wij hier doezelend in onze leunstoelen op een volgende verschoning wachten. Hopelijk is er dan nog een dynamische migrant te vinden die ons te hulp schiet. 

 

Over de auteur

Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2019. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.

Je kind vertoont van de ene op de andere dag bizar gedrag, jij bent geen supermom en je gelooft al helemaal niet in wonderlijke genezingen. Wat doe je? Karins boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau