Lastige ouders

Het is zaterdagmiddag 6 april en we zijn aanwezig bij de familiedag van Amerpoort.

Op het programma staat de voorstelling “Lastige ouders” en dat roept natuurlijk meteen allerlei vragen op. We zijn nieuwsgierig en eigenlijk ben ik ook wel een beetje bang, wat gaat zo’n voorstelling met je doen, en welke emoties gaan er met me aan de haal? Op de fiets ernaar toe geeft in ieder geval al wat ruimte om daarover na te denken.

De zaal van het cultureel centrum is bij lange na niet vol, maar wel goed gevuld. Ik vraag me af waar alle andere ouders, broers en zussen zijn van de honderden mensen die iedere dag te maken hebben met zorg van de Amerpoort. Gelukkig zie ik een aantal bekende gezichten.

Zorgkind

Het is half twee en de voorstelling gaat beginnen. In een rap tempo worden we door Marike van Weelden & Pieter Tiddens het verhaal ingezogen. We zijn bij de bevalling en bij de eerste twijfels, we zitten bij de arts en de neuroloog en we krijgen een onvoorstelbare rij medicatie mee die 'allemaal uitgeprobeerd' moet worden. Het podium is klein en staat wat mij betreft symbool voor de grootte van je wereld als je thuis een zorgkind hebt. Het metalen klimrek waar af en toe halsbrekende toeren op en aan worden verricht hét symbool voor de acrobatische bochten waarin je je als zorgouders moet wringen om gehoord en gezien te worden. De beide bankjes aan de zijkanten voor iedere ouder een plek om even uit te blazen, alléén en soms samen.

We horen het zusje van het zorgkind, maar zijzelf verschijnt niet. Net als zovele andere brusjes is ze naar de achtergrond verdwenen en cijfert ze zichzelf weg. En heel af en toe zien we de ouders bijna elkaar kwijtraken in de mallemolen van de zorgwereld waar vermoeidheid en loyaliteit altijd met elkaar om voorrang vechten. Er wordt een situatie geschetst van een flinke escalatie, ik voel het tot in elke vezel van mijn lijf omdat het ook mij is overkomen.

Driehoek

En dan gaat Faas (die eigenlijk Jons heet) uit huis en weer zien we het enorme gevecht voor ons op het podium. De tranen lopen over mijn gezicht en ik ben blij dat het donker is in de zaal. De stilte die valt herken je alleen als je erbij was om het te horen. In de laatste scene zien we Faas/Jons zwemmen en krijgen we iets mee van een bespreking en een begeleider die een Whatsapp berichtje stuurt dat als een Oscar winnende film wordt ontvangen.

Het verhaal van Jons heeft zoveel overlap met het verhaal van Walter, het raakt me tot op het bot. En toch…. toch zou het hier niet moeten stoppen, ik wil meer zien; ervaren hoe deze ouders de contacten met de woongroep ervaren, horen hoe begeleiders contacten met deze “lastige ouders” ervaren, het verhaal kan en mag hier niet stoppen. Hopelijk willen ze daar nog eens over nadenken. Een soort van Drieluik: 'Lastige ouders', 'Gedeeld zorgen' en 'Lastige begeleiders'. Géén van de drie titels zal het volledige verhaal dekken, maar ik kijk verlangend uit naar een kijkje in de keuken van beleving van de andere deelnemers in de Driehoek.

Mijn respect voor Marike is groot, zeker als ze aan het eind van de voorstelling een brok in haar keel moet wegslikken omdat het altijd een zeer en teer onderwerp is en blijft. Onze Walter is haar Jons, haar verhaal is het mijne. Wie er niet bij was heeft iets gemist, maar ik heb horen zeggen dat er een herkansing komt.

www.krachtvanbeleving.nl/voorstellingen/lastige-ouders
 

Over de auteur

Ada Hollenberg is moeder van Walter.

Dit blog verscheen eerder op daatjes.wordpress.com.

 

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau