Op een bankje wachten D. en ik op de regiotaxi. Het is een komen en gaan in het ziekenhuis; er komen gipsbenen voorbij, pasgeboren baby's, schuifelende ouderen.
Op de lange bank zit een hele rij wachtenden. Af en toe komt er een chauffeur door de draaideur, alle wachtenden kijken op. 'Van Mansvelt?' De gelukkige staat op, die mag met de taxi mee.
Wij tellen ondertussen hoogzwangere vrouwen die met de roltrap naar boven gaan: 'Weer eentje, bingo!'
Met wachten heeft D. geen moeite: 'Er is altijd wat te zien.' Als het even kan, zit ze buiten te wachten, heerlijk in het zonnetje. Zo zonnig wordt het wachten echter niet door iedereen ervaren. Bij velen levert het juist een boel onrust en stress op.
Wachten...
Het wachten op de taxi is voor cliënten aan de orde van de dag.
Misschien komt het busje te vroeg (terwijl je nog op het toilet zit...).
Misschien komt het busje te laat (nu mis je het voorgerecht!).
Meestal komt het busje wel, maar soms per ongeluk ook niet.
En dan moet er achteraan gebeld worden en hoop je dat je toch nog tijdig ter plaatse kunt zijn.
Op de plaats van bestemming hoop je dat je niet halverwege je activiteit weer weg moet omdat de taxi toch weer te vroeg is...
Hulp
Die onzekerheid is een constante in het leven van veel van onze cliënten. Hoe afhankelijker je bent voor zorg en vervoer, hoe vaker je moet wachten. Op hulp met het aan- of uittrekken van je steunkousen. Om je haar te wassen, toiletbezoek, je schoenveters te strikken. Wachten op je portie shag of je avondmaaltijd. Onrustig ijsberende cliënten vlak voor het koffiemoment zijn vaste prik op sommige groepen. Is de koffie al klaar?
Wachten is iets waar je aan went. Op een gegeven moment weet je niet beter. Dat zie je ook terug, bij cliënten voor wie wachten een staat van zijn is geworden. Ze proberen geen honderd activiteiten in één dag te proppen, gaan niet multi-tasken in een poging tijd te besparen. Zitten niet te vloeken omdat de wifi even wat trager werkt, of omdat de file tegenvalt.
Vergeten
Toch bedenk ik me steeds hoe het moet zijn om te wachten op zoveel dingen in je leven. Hoe onzeker het je kan maken. Komt het wel, of zijn ze me vergeten?
Mooi vind ik het wanneer cliënten ons begeleiders gadeslaan in ons eigen ongeduld. Als ze hard moeten lachen omdat wij ons gek laten maken door een weigerachtige printer, en luid mopperend tegen het apparaat beginnen te praten.
'Jij bent ook een gekke!', krijg je dan te horen.
Over de auteur
Nelleke moot is begeleidster bij Amerpoort.