Het succesverhaal van Rini (67)

Van ernstige vrijheidsbeperkingen naar 2 propjes papier.

Rini (67 jaar) kwam een aantal jaren geleden bij ons op het Muzeplein wonen, vanuit een andere groep op Nieuwenoord. Het meest opvallende aan haar waren de 2 in kokers gestoken armen. We waren er erg van onder de indruk.  

Ze heeft zichzelf vroeger ernstig toegetakeld gezien het ontbreken van een oog en de vele littekens die op haar armen en hoofd nog te zien zijn. Was dit wel een geschikte cliënt voor onze EMVB doelgroep? Maar al snel voelde zij zich thuis, ondanks dat ze slimmer is dan de andere cliënten. Ze voelde zich veilig omdat de cliënten geen bedreiging voor haar vormden en ze werd begrepen door het personeel. Haar bezoekrelatie (een oud verzorgster van haar) zag haar ook ten goede veranderen.

Dikke linnen wanten

Bijna haar hele leven heeft ze overdag armkokers gedragen die het slaan op haar hoofd en het bijten op haar handen moesten voorkomen. Ook ’s nachts werd haar vrijheid beperkt door dikke linnen wanten met lederen polsbandjes die vervolgens aan elkaar werden gebonden zodat haar handen aan elkaar vast zaten. Vervolgens deed ze haar handen onder haar pyjamajas. 

Hoe gewend ze aan de kokers was merkten we als we ze ’s morgens niet snel genoeg aandeden. Ze kon goed duidelijk maken dat we op moesten schieten om ze aan te doen. Alles moest volgens haar regeltjes gebeuren en wel in een strak ritueel. Gebeurde dit niet, dan werd ze erg boos en beet zich op haar hand of sloeg tegen haar hoofd aan. 

Zelf eten

Na haar enkele avonden eten gegeven te hebben, want ze moest natuurlijk haar armkokers om houden, was ik nieuwsgierig of zij zelf kon eten. Ik deed haar rechter koker af en gaf haar een lepel in de hand. Ze at zelfstandig haar bord leeg. Wat was ik verbaasd, want zoveel zelfredzaamheid zie je niet vaak bij onze doelgroep. Na het eten snel haar koker weer om, want stel dat….. Ik kreeg er schik in en zag het als uitdaging om te proberen het dragen van de kokers te minimaliseren. 

In de 5 opéénvolgende avonddiensten liet ik de koker steeds iets langer af en gaf haar een keycord in haar hand. Natuurlijk bleef ik bij haar in de buurt, zodat ik kon ingrijpen als het mis zou gaan. Ze zat al 1,5 uur zonder en heel trots vertelde ik het in de teamvergadering. Ik verwachtte enthousiaste collega’s, maar het werd een desillusie. Er was weerstand en vooral haar persoonlijke begeleidster had allerlei bezwaren en zag beren op de weg. Ik heb mijn handen ervan af getrokken en moest tevreden zijn met het feit dat Rini alleen gedurende het eten de kokers af had. Dat waren toch 2 momenten van de dag…

Weekend

Door reorganisatie vernieuwde het team binnen een jaar naar een, op 2 man na, geheel nieuw team. En toen alles in een rustig vaarwater was gekomen heb ik de draad toch weer opgepakt. De armkokers liet ik steeds iets langer af in de avond. Uiteindelijk bij binnenkomst uit de dagbesteding om 16.00 u heb ik de kokers afgedaan en uit het zicht weggelegd. Rini vond het wonderwel allemaal prima. En toen was daar het  weekend…. En nu? Zullen we? De kokers na de zorg niet omgedaan en hoe blij waren we en trots op haar dat ook dit goed ging. De weekenden geheel zonder kokers!

Washandjes

Dit hebben we zeker een jaar zo gehouden. De nachtsituatie met de aan elkaar vastgebonden wanten hebben we iets aan gepast. Ze had eerst stukken tijdschrift in haar handen alvorens ze in haar wanten ging maar de inkt gaf zo af. We hebben dit vervangen door papieren washandjes die ze als propjes in haar handen bewaarde. Ook hebben we haar pyjama jas in haar broek gestopt zodat ze haar vastgebonden handen er niet meer onder kon stoppen. Kleine veranderingen die ze prima kon handelen.

Als zij naar de dagbesteding ging, kreeg zij na de zorg haar kokers om. Ze werd ook heel onrustig als ze deze niet om kreeg. Ook op de dagbesteding wilde ze nog niet zonder. Toch op een dag heeft mijn collega haar twee roze zweetbandjes om gedaan en geen kokers. Deze moesten als vervanging en verwijzers dienen dat ze naar de dagbesteding ging. Deze stap heeft ze ook goed opgepakt en zo was ze na zo’n 62 jaar (!!) zonder kokers. Het enige wat ze nog in haar handen heeft, zijn 2 propjes papier.

De nacht…

En toen kwam voor mij het spannende gedeelte: de nacht… Geen toezicht. Ik wilde de wanten af gaan bouwen. Het avondritueel begon. Propje papier in elke hand, wantje aan de linkerhand, wantje aan de rechterhand, lederen riempjes vast maken. Alleen liet ik het aan elkaar vast maken van de polsen achterwege. Haar neergelegd en verder net gedaan of dit de normaalste zaak van de wereld was. Ze heeft nog even een poosje liggen draaien en viel vervolgens (maar haar handen tegen elkaar) in slaap. Yesss!

Dit 14 dagen aangekeken en wat deed ze het goed. Toen de zware lederen polsbanden vervangen door vetertjes, wat het geheel veel lichter in gewicht maakte. Ook dit vond ze prima. En toen de grote stap naar hele dunne flanellen wantjes met een dun lintje er doorheen. Geen probleem voor haar. Doordat ze de lintjes om haar vinger ging draaien hebben collega’s tijdens mijn vakantie haar 2 washandjes om haar handen gedaan. En ook al werd ze wel eens wakker zonder washandje om haar hand, ze vond het prima.

Toen een collega van de week tegen mij zei dat ze bijna de washandjes was vergeten en ze er eigenlijk ook niet om had gevraagd hebben we de sprong gewaagd en hebben haar alleen de twee propjes papier gegeven, toegedekt en welterusten gewenst.  Ze lag wat te draaien en toen ik ging kijken had ze haar handen onder haar nachtshirt gedaan, net als vroeger. Oeff…. Ik heb haar shirt in haar broek gestopt net als anders (door het warme weer hadden we dat tijdelijk niet gedaan) en ze ging lekker slapen en dat heeft ze de afgelopen 4 dagen ook gedaan.

Verschil van dag en nacht

Rini was door de kokers om haar armen en de wanten ’s nachts erg gestructureerd en gefocust of alles wel precies in volgorde verliep. Ze had een vast riedeltje hoe alles moest verlopen gedurende de zorg en het aanbrengen van de middelen. Ging het niet precies zoals zij in het hoofd had dan werd ze boos of onrustig en maakte dan met dwingende bewegingen duidelijk dat we iets vergeten hadden. Het gaf haar veel stress, met name nadat ze ’s morgens de zorg had gehad en moest ontbijten en vervolgens moest wachten op de bus.

Nu dit allemaal weg is gevallen is ze erg relaxed en vrolijk. Haar hele gedrag is een verschil van dag en nacht. Ze voelt zich heel goed op de groep en zoekt veel positief gezellig contact met ons. 

Trots

We kunnen zeggen dat we ongelooflijk trots op haar zijn en ontzettend blij dat ze na zo’n 62 jaar verlost is van haar vrijheid-beperkende middelen. En ik ben blij en dankbaar dat mijn nieuwe collega’s het wél met mij aandurfden om deze spannende uitdaging aan te gaan met dit succes verhaal als resultaat.

Over de auteur

Anita Schras is begeleider van Rini op locatie Nieuwenoord in Baarn.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau