Een paar maanden geleden zag ik de documentaire 'life, animated' in de bioscoop. Ik was op mijn hoede, want ik ben nogal allergisch voor wonderbaarlijke genezingsverhalen. Maar het duurde natuurlijk niet lang voor ik uit alle macht probeerde gesnik en gesnuif binnensmonds te houden, zodat mijn goede vriend en bios-buurman het niet zou merken.
Onderwijl dartelde over het grote scherm een vrolijk babbelend peutertje. Hij speelde riddertje met zijn plastic zwaard en al die andere dingen die gewone peutertjes doen, tot hij van de ene op de andere dag ophield met spreken en alleen nog fladderde. Ik zag het jochie verkruimelen als oudbakken cake, net als mijn eigen Kofi destijds. De ingetogen documentaire-moeder anno nu, vertelde hoe ze haar kleine Owen had willen beschermen tegen de demonen die hem aanvielen, 'I am going to hold you so tight until I make it go away' , zegt ze in de scene waarin ze een inkijkje geeft in wat ze heeft doorgemaakt.
Verdriet
"Amerikaans sentimenteel," meesmuilde mijn brein, terwijl er vanuit mijn binnenste een snik opwelde. Ik kon nog net mijn mond stijf dichtknijpen maar uit mijn ogen rolden tranen van herkenning en laat ik eerlijk zijn, ik kan dit nog steeds niet met droge ogen opschrijven. Diep van binnen huist blijkbaar, 22 jaar later, nog een beerput van verdriet. Net als bij die andere moeder.
Na een aantal jaren stilte gaat Owen onverwacht weer spreken als hij zijn broertje na een verjaarspartijtje onbedaarlijk hoort snikken. "He doesn't want to grow up," rolt er ineens uit zijn mond. Recht uit Peter Pan. Al die jaren bekeek hij onophoudelijk dezelfde Disney films. Die films, met hun uitvergrote kinderemoties, groeien uit tot zijn ankerpunt in een overweldigende wereld. Hele uit het hoofd geleerde citaten slingert hij voortaan de wereld in.
En zo lukt Walt Disney wat vader en moeder maar niet voor elkaar kregen: hem zijn stem teruggeven. Toch nog een klein wonder.
Peter's dragon
"Zal ik ook Walt Disney opzetten voor Kofi?," dacht ik naderhand. Maar die steekt bleekjes af tegen de wederopgestane Owen. Kofi heeft geen historie van Disney-films en er schuilt ook geen hyperintelligent mannetje in zijn binnenste. Hij is en blijft steken op een ontwikkelingsleeftijd van 18 maanden. 'Wa wil je' en 'nie doen', is alles wat ik de afgelopen jaren heb opgevangen. De wonderen zijn de wereld uit.
Ik laat het erbij zitten.
Tot de groepsleiding een paar maanden later meldt dat Kofi met ogen op steeltjes zomaar een hele film heeft uitgekeken. Wel anderhalf uur lang! De film heet 'Peter's dragon,' van jawel, Walt Disney. Wow! Dat hij het laatste jaar tot een fervent televisiekijker is uitgegroeid wist ik wel, maar dit?
We zetten de film gelijk nog een keer op, "Kom kijken Kofi!" Mama moet dit zien. En inderdaad zijn de beelden indrukwekkend. Alles wordt dik aangezet. De camera scheert rakelings over dikke naaldbossen, kruipt laag onder donkere bomen en spettert wild door heldere beekjes terwijl wij ons knus op de bank hebben genesteld. Diep in het bos vleit de kleine verdwaalde Peter zich met betraande oogjes tegen het bijna griezelig grote monster met zijn pluchen knuffelvacht. De lieve draak die het kleine jongetje weet te beschermen tegen de demonen die hem bestoken, 'he makes them go away.'
De film is Nederlands ondertiteld dus ik verzorg hoogstpersoonlijk de nasynchronisatie. "Dat jongetje moet huilen want hij is helemaal alleen," verklaar ik op zijn aller aller zieligst.
Nee, Kofi zal wel niet met Disney citaten voor de dag komen. Daar doen meervoudig gehandicapte bewoners niet aan, maar toch, having a good time is ook winst.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2017. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.
Haar boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.