'In fourteen hundred and ninety two, Columbus sailed the ocean blue.' Hij was vol vertrouwen, geleerden beweerden immers dat de aarde rond was. Dan moest India toch in het verschiet liggen. Maar zijn bemanning dreigde te muiten, schijtebang als ze waren om van de pannenkoek te vallen. Sommigen meenden onder zich al een beginnende stroomversnelling te ontwaren.
Zilveren vlakte
We gaan een dagje naar zee. Dat hebben we in geen tien jaar gedaan. Maar altijd boswandelen gaat ook vervelen, Kofi is er althans steeds minder voor te porren. Nee, neem dan de zee. Destijds dwarrelde hij duizelig over het oneindige strand, onder de bollende wolken, stortte zich onverhoeds in de rollende golven en op de spekrollen van nietsvermoedende badgasten; "sorry meneer."
Vanaf de achterbank beziet Kofi het onbekende landschap met argwaan. We parkeren in een duinpan en stappen uit. Nog een laatste heuvel met helmgras, en dan zien we onder ons een zilveren vlakte. Een deinende massa dreunt telkens met donderend geraas op het strand, om vervolgens schuimbekkend uiteen te spatten. Kofi versteent als door een spin gebeten en tuurt in de verte. Zijn mond valt open en in zijn ogen lees ik ontzetting.
Zeebeest
Ik denk aan dat Ghanese verhaal over een boer die voor het eerst de zee ziet en vol ontzag uitroept: "Oh, what a big cocoafarm!" Al kunnen je ogen zien, je blijft stekeblind als je hoofd de bijbehorende concepten niet kent. Ik bekijk de einder door Kofi's ogen, gewend als die zijn aan afgebakende huizen, tuinen, wegen en bospercelen. Maar vlak voor hem houdt het op, zijn wereld is afgescheurd als een A4'tje. Daar beneden leeft een aanvallend zeebeest dat steeds weer in het zand bijt en zich hergroepeert.
Kofi heeft met de jaren grip gekregen op zijn leven, maar nu staat hij voor een raadsel. Zijn gedachten razen als een bezetene door de archieven in zijn hoofd, maar dit fenomeen kan hij niet duiden.
Terugtocht
Met een ruk draait hij zich om en loopt terug richting parkeerplaats.
Ik roep hem na: "Mama gaat naar beneden hoor. Kom, geef me een hand, dan lopen we samen!"
Hij stopt, aarzelt, staart nog wat naar zee, maar draait zich dan resoluut om.
Ik hoop nog even dat hij terug zal komen om me mee te trekken, zodat ik nog een poging kan doen, maar hij peinst er niet over. Zijn rug laat me weten; Wat jij doet moet jij weten, maar ik ga terug naar de auto waar het leven veilig en beschut is.
Met een zucht zet ook ik de terugtocht in en troost me met de gedachte dat hij toch even iets bijzonders heeft aanschouwd. Het is als in die TV-reclame waarin het vertrek van een uitzendkracht groots wordt gevierd: "Kofi, het waren drie geweldige minuten!"
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2017. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.
Haar boek is nu verkrijgbaar: maak 10 euro (plus 3,95 verzendkosten) over naar rekeningnummer NL91INGB0004199937 en mail je adres naar karin.bokhove@gmail.com of lees meer: KOFI Het kleine leven van een autist.