Dat is maar een hulpverlener...

Lees het nieuwste blog van Amerpoort begeleider Nelleke Moot.

Een buurvrouw krijgt dagelijks een woonbegeleider over de vloer omdat de dagen door haar bipolaire stoornis moeilijk zijn. Afgelopen jaar is ze voor 100% afgekeurd, wat een zware klap was. Ze vertelde dat ze graag vrijwilligerswerk wil doen om er eens uit te zijn. Haar dagen zijn nu eentonig en: 'er komt elke dag wel een hulpverlener langs, maar ja, dat is maar een hulpverlener...'

Ik gaf aan dat ik haar wel begrijp. Maar dat het ook weer niet zo simpel is - want wanneer je met mensen werkt, als je ze begeleidt, dan gaan ze ook in je hart zitten. Je gaat elkaar vertrouwen en je betekent iets voor elkaar. Als een cliënt straalt, dan krijg ik een glimlach op mijn gezicht. En als een cliënt tegenslag ervaart, dan raakt me dat ook. Ik noemde als voorbeeld de coördinerend begeleiders die ik tref, die allemaal als een tijger voor hun groep opkomen, voor de belangen van hún cliënten.

Dubbele rol

We hebben als begeleiders dus een dubbele rol. Enerzijds zitten we, soms letterlijk, op de huid van de cliënt. Anderzijds blijven we als begeleiders 'passanten', want cliënten zien over de jaren nogal wat begeleiders voorbij komen. Dus we hebben een beroepshouding waarbij we onze eigen emoties thuislaten, werken met 'afstand en nabijheid'.

Maar zeker bij groepen met oudere cliënten, waar steeds minder sprake is van familieleden die een deel van de zorg op kunnen pakken, zijn we eigenlijk alles wat er is. We denken samen na over de invulling van de oude dag, kopen met de cliënt kleding in het dorp, gaan mee naar het ziekenhuis voor behandelingen. Een collega die tijdelijk naar een andere werkplek zou gaan, zei dat ze het gevoel had iedereen in de steek te laten. Zo betrokken kun je je voelen als begeleider. Ook al ben je slechts passant.

Opgetogen

Ik ben al enige tijd vaste flexer op een paar groepen – fantastische groepen waar natuurlijk de leukste cliënten van Amerpoort wonen. Maar nu heb ik gesolliciteerd binnen Amerpoort voor een vaste plek. Vervolgens werd ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. En jawel: ik voelde me een beetje een verrader. Naar de groepen toe waar ik al een tijdje werk. Maar ja.

Na een meeloopdienst op de nieuwe groep fietste ik opgetogen naar huis. Ik vond het even spannend, maar zowaar, ook díe cliënten waren verdacht aardig! En ik voelde me al ietsje minder een verrader, want ook op de nieuwe groep kan ik iets waardevols toevoegen.

Onderweg kwam ik een buurman tegen. Hij was in een goeie bui omdat hij muziek ging maken bij de plaatselijke GGz instelling. Dat doet hij al elf jaar wekelijks, bij dezelfde muziektherapeute. Hij drumt en ze zingen samen. Misschien niet altijd loepzuiver, maar hij knapt er van op. Het doet hem zoveel goed, dat hij er bijna van gaat schreeuwen. Lekker muziek maken!

En die muziektherapeute, dat is natuurlijk ook 'maar een hulpverlener' – eentje die goud waard is.

Over de auteur

Nelleke Moot is begeleider bij Amerpoort.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau