Verveeld ga je aan tafel zitten en begint aan de werkjes die voor je liggen. De puzzels kun je onderhand wel dromen en de moeilijkheidsgraad ligt niet heel hoog. Toch moet ik je constant motiveren, lijk je te doen alsof je het niet snapt wanneer je sommige stukjes wat langer vast houdt en past.
Wat zij niet zien is dat je ervoor zorgt dat het velletje van je vinger dan steevast klem komt te zitten en je deze nog wat harder knelt met het puzzelstukje tussen het hout.
Je krult je op in de stoel, je benen onder je lijf gevouwen. Wanneer ik je naam roep reageer je niet of nauwelijks. Je kijkt me aan en draait je hoofd weer weg, wat Oost-Indische doofheid suggereert. Pas na enkele keren roepen kom je in beweging en het gebrek aan enthousiasme straalt me tegemoet.
Wat zij niet hebben gezien is jouw hand, achter de radiator-ombouw, die zich klemt aan het gloeiendhete deel van de verwarmingsbuis.
Tijdens de koffie kijk je begerig naar de koekjestrommel. Met elke seconde die verstrijkt, lijkt deze verder van je af te komen staan. Wanneer je jezelf niet meer in kan houden, pak je de trommel en zoals altijd spreek ik je direct aan. Je gaat weer zitten en lijkt jezelf in de hand te proberen te houden door je handen geklemd op je schoot te drukken
Wat zij niet zien zijn jouw nagels, die tot bloedens toe krassen nalaten in jouw huid.
Stampend en lallend verplaats je jezelf door de ruimte. Je komt naar me toe, eist aandacht op en banjert weer verder terwijl je in het voorbij gaan een Duploblokje pakt. Het lijkt een onschuldig stukje speelgoed, gemaakt voor kinderen om veilig mee te spelen.
Wat zij niet zien is dat jij deze hard tussen je tanden en tegen je tandvlees duwt.
Als een bezetene prop je je mond vol met brood. Ik vermaan je om je vork even neer te leggen zodat je normaal kan kauwen. Hard laat je deze op de tafel vallen en je gezicht in je handen.
Wat zij niet zullen zien is jouw vinger, waarmee je drukt tegen je oog tot je zwarte vlekken ziet. Die daar blijft rusten tot ik jou zeg dat je weer een hap mag nemen.
Een tikkeltje geagiteerd neem ik je voor de zoveelste keer vandaag mee naar de badkamer om je bruine vinger te poetsen. Hard boer je in m'n oor en schreeuwt wat onverstaanbare klanken.
Wanneer je weer fris ruikt en oogt, zet ik je aan tafel om wat werkjes te maken. Jouw handen grijpen de mijne, je nagels diep in m'n huid.
Wat zij wel zien zijn de achtergebleven wonden en de zichtbare littekens op mijn handen.
Wat zij niet zien, is wat jou maakt tot wie je bent.
Wat zij wel zien, is wat maakt dat zij jou verkeerd begrijpen.
Over de auteur
Ilona Oskam, begeleider bij Amerpoort, werkt met cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Haar open brief aan Johnny de Mol en haar optreden bij het programma Pauw hebben via social media veel reacties opgeroepen. In een blog, die zij om de maand deelt met collega Ruurd Leenders, probeert zij een stem te geven aan de cliënten die zij begeleidt.