Ik schrik daar soms wel van, als iemand mij bij mijn naam noemt.
Mijn dierbaren roepen mij aan met andere benamingen dan Maria, roepnaam Marlies:
liefje, schatje, Mies, Mam of MAMMA!
Deze zomer heb ik mijn oma begraven. Zij heette Maria, net als ik.
Heel confronterend om dit te lezen op de rouwkaart, of nu op het graf.
Mijn eigen doopnaam, is ook Maria. Zo leeft haar naam in mij voort.
Wij hebben zo onze rituelen voor de dood.
We hebben een wake, kerkdienst, een begrafenis of crematie.
Met eigen persoonlijke wensen, die op allerlei manieren uitgedragen worden.
Mijn collega is Surinaams, zij doen zelfs een 'dansje' met de dode in een kist.
Een vriendin heeft een boekenkast in haar huiskamer, die na haar dood als haar eigen kist gebruikt kan worden.
Tja, sommige mensen laten de dood heel dicht bij komen in hun leven.
Het doet mij altijd wel pijn om aan de dood te denken.
Dus een tocht zoals bij Namen Noemen op Amerpoort, maakt mij heel stil.
Een mooie traditie, voortgekomen uit de katholieke kerk.
Daar heet het Allerzielen: bedoeld om troost te bieden, en de doden niet te vergeten.
Amerpoort organiseert deze tocht ieder jaar weer. In het donker, over het terrein van Nieuwenoord.
Alle verlichting is uit, maar de olielampjes branden des de beter.
Een wandeling in stilte, verwondering door mooie natuur, een veelheid aan licht en kaarsjes.
Aandacht voor de doden, door middel van kunst, een pad met parasol.
En als je wilt zullen de zangeressen bij het ronde vuur die naam in mantra voor je zingen:
en dus de naam van mijn Oma,
maria, Maria, MARIA en maria, Maria, MARIA.
Oma je naam blijft genoemd.
Amen, zeker zo is het.
Over de auteur
Marlies Wijntjes is al meer dan 25 jaar begeleider bij Amerpoort. Ze schreef columns voor Klik en Amerbreed. In 2015 verscheen haar boek Amerpoort is echt mijn ding. Zie ook marlieswijntjes.wordpress.com. Foto: Ineke Oostveen.