In de top is er al flink gerommeld en gerammeld. De oude managers zijn vervangen door nieuwe clustermanagers. Minder van hetzelfde zeggen sommigen.
Het nieuwe toverwoord is taakvolwassen teams. Hoe dat er precies uit moet gaan zien is nog een beetje ongewis, maar dat geeft niet. Wij zijn alvast op de loop gegaan met idee en hebben het opgenomen in ons werkplan 2015. Ik ben eigenlijk best trots op ons, want we pakken de regie stevig in handen. Geluksvogels zijn we ook! Onze nieuwe manager weet van wanten en is scherp op onze plannen. Haarfijn fileert hij onze intenties in dunne plakjes, stelt goeie vragen en coached ons naar level 2.
Collega
Ik hou er wel van: open en eerlijk aan de bak met elkaar! Maar vorige week liep het ineens helemaal anders. Ik had me voorbereid op het verder vormgeven van de teamontwikkeling, maar terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang hoor ik het al. Met een lichte bibber in haar stem vertelt mijn collega dat Karel in het ziekenhuis ligt en dat het niet goed is. Stom verbaasd en met grote ogen kijk ik mijn collega aan: "hoe kan dat nou, gisteravond was er nog niks aan de hand"?
Hij is per ambulance afgevoerd en ze weten nog niet wat er aan de hand is. Het zag er eng uit. Ze kijkt me stilletjes aan en zonder het te zeggen denken we hetzelfde.
Ik gooi al mijn goede voornemens overboord en bel mijn collega die mee is gegaan naar het ziekenhuis. Zachtjes fluistert ze dat hij op weg is naar allerlei onderzoeken en dat we spulletjes moeten verzamelen voor een verblijf.
Schade
Als ik haar ga aflossen en de kamer binnenkom op de eerste hulp kijkt Karel mij met holle ogen aan. Hij ziet me wel, maar er is geen enkele vorm van herkenning. Ik schrik me te pletter en mijn collega vecht tegen de tranen.
Dan komt een verpleegkundige binnen: "Goed nieuws", zegt hij monter. "Er is geen enkel spoor van schade aan de hersenen". We weten niet goed of we opgelucht moeten zijn, want wat is het dan wel? "Er volgen nog meer onderzoeken, dan weten we misschien meer". Karel valt weer in slaap.
Geëmotioneerd neemt mijn collega afscheid en ik neem haar taken nu over. "Bel me als je iets weet", kijkt ze mij streng aan! Ondertussen is de familie ook aangekomen en samen zitten we aan zijn bed. Als hij na een paar uurtjes wakker wordt kijkt hij ons aan en groet ons. Zachtjes fluistert hij onze naam en vraagt waar hij is. "Godzijdank" zeggen we zachtjes en vertellen hem wat we weten.
Als ik 's avonds vertrek en hem achterlaat bij die lieve zusters haal ik opgelucht adem en geloof ik dat het goed gaat komen.
Een week na de opname komt Karel weer thuis en heb ik een overleg gepland om door te spreken hoe verder. Het gaat veel beter dan we in eerste instantie hadden verwacht, maar er is een ander type zorg nodig waar we indringend over moeten praten.
Als het gesprek is geweest en ik de afspraken op een rijtje wil zetten begint mijn collega aan de warme hap. "Blijf jij maar schrijven, ik red me wel".
Maastricht
Geconcentreerd werk ik de notulen uit tot ik word geroepen voor het eten. Als ik aanschuif vertellen de cliënten honderduit over hun dag.
De een heeft gekookt, de ander spelletjes gedaan, de volgende is bij de tandarts geweest of heeft ruzie gemaakt met de Regiotaxi.
Ik vertel dat ik dit weekeinde naar Maastricht ga en vraag of zij nog een idee hebben om naar toe te gaan? "Scheveningen" krijg ik als eerste tip. Met "Valkenburg" komen we al iets meer in de richting, maar ik bedoel in Maastricht. Het is even stil aan tafel, maar dan: "Waarom ga je niet naar Spakenburg?" Greetje, die uit dit prachtige vissersdorp komt kijkt mij vragend aan. "Dat doe ik de volgende keer Greet", antwoord ik haar lachend. Wat een heerlijkheid toch. Na een intensieve week ben ik met 1 opmerking weer helemaal opgeladen en weet ik weer waar voor ik het allemaal doe!
Over de auteur
Koko van Dordrecht
Begeleider C locatie Gaastgracht