Midden jaren '90 begon de economie weer wat aan te trekken, maar ik was er nog niet in geslaagd een vast contract binnen te slepen. Met uitzend- en oproepwerk scharrelde ik een inkomen bij elkaar, en och, dat lukte best aardig. Maar begin 1995 hield het werk weer even op en was ik werkeloos. Daar was ik niet zo goed in; werkeloos zijn. Deze keer sloeg het wat harder toe. Ik lag tot 1 uur in mijn nest en was om 3 uur al weer moe. 's Avonds leefde ik weer op, natuurlijk. Dan sprak ik af om te darten, biertje, rokken jagen, whatever als ik maar niet thuis hoefde te zijn.
"Ik heb een baan voor je"
Op een ochtend (middag zal het wel geweest zijn) werd ik mijn nest uit getrommeld door een vrolijk geneuried: "Doe mos sollicetere". Peter hield wel van een grapje en dacht mij op te komen vrolijken met goed nieuws. Peter en ik kenden elkaar van de opleiding, we zagen elkaar vaak en hij kwam net terug uit een vergadering.
"Koko", zei Peter enthousiast "ik heb een baan voor je". Wie hem gekend heeft (best veel Amerpoorters trouwens) kan zijn gezicht wel uittekenen bij die mededeling. Totaal uit de maat klappend begeleidde hij zich zelf nog eens bij het liedje van de Janse Bagge Band.
Daahaag
Er bleek een probleem te zijn bij een collega GVT en hij vond mij de geknipte persoon voor de baan. Ik dacht daar heel anders over. "Daahaag, echt niet! Ik heb dat gedaan tijdens mijn stage; niks aan". "Flikker op" kreeg ik terug. "Jij vond het geweldig, dus nu geen smoesjes. Ik ben zo klaar met dat depressieve gedoe van jou". "Flikker zelf op" zei ik, maar Peter pakte de telefoon, draaide (echt) het nummer en sprak af dat ik morgen om 12 uur er zou zijn. "Ja, hij heeft er onwijs veel zin in". Ik kreeg het adres, een handkus en een gniffel: "Als je niet gaat jongen,.............." liet hij een veelzeggende stilte vallen.
"Oké jongen, 3 maanden, om jou te matsen. 3 maanden".
"Best, wedden dat je het leuk vindt?" en weg was 'ie.
Grote Afrikaan
De volgende dag 12 uur belde ik aan in Soest en werd de deur open gedaan door een uiterst verlegen cliënt die blijkbaar haar nieuwsgierigheid toch niet kon bedwingen. Ze wees me de weg naar het kleine kantoortje waar ik aanklopte. De deur zwaaide met een grote zwaai open, twee stikkende dames keken me grote ogen aan en smeten zo de deur weer voor mijn neus dicht.
Gierend van het lachen hoorde ik ze tegen elkaar zeggen dat ze zich zo niet konden gedragen en elkaar vermanend toe spreken. "Doe normaal, die arme jongen komt solliciteren, gedraag je" en met het rood op de kaken ging de deur weer open. Met de tranen nog op de wangen kreeg ik een stoel, een kop thee en een asbak.
Terwijl de dames hun excuses aanboden voor hun gedrag en zich voorstelden had ik er eigenlijk wel lol in. Goeie sfeer was er wel in elk geval.
"Ja", zo legden ze aan me uit, "we hadden natuurlijk gehoord dat jij Koko heet en wij hadden een grote Afrikaan verwacht. Maar jij bent een schrale Rooie, da's wel even wat anders."
Ik kon niet anders dan dat beamen en vroeg of solliciteren nog wel zin had nu ik niet aan het verwachtingspatroon voldeed. Het ijs was gebroken en al snel volgde er een afspraak om mee te draaien, een gesprek met de cliëntencommissie en kreeg ik een rondleiding door het pand.
Peter had natuurlijk gelijk gehad en die drie maanden werden 20 jaar (and counting).
Sollicitatieformat
Afgelopen week heb ik weer moeten "sollicetere". Deze keer naar de functie van coördinerend begeleider. Ik zeg 'moeten', want de organisatie gaat op de schop. En daar horen nieuwe functies bij, met nieuwe competenties en nieuwe rollen. Ik ben uitgenodigd om middels een sollicitatieformat mijn belangstelling over te dragen, mijn huidige manager uit te nodigen een referentieformulier voor mij in te vullen en via de digitale snelweg een visitekaartje achter te laten in de vorm van een E-assessment. Daar wordt alvast getest of ik wel over de juiste competenties beschik.
Op woensdag 30 september heb ik alles ingestuurd - per website. 20 jaar in dienst en je mag op geheel onpersoonlijke wijze "sollicetere". Zo gaat dat anno 2015.
Nu maar hopen dat ik word uitgenodigd voor een gesprek. Dan mag ik in gesprek met twee managers en een onafhankelijke derde van een bureau dat zich heeft gespecialiseerd in selectieprocedures. Als er tranen vloeien deze keer zullen het de mijne wel zijn, maar ik ga voor een gulle lach op het gezicht van allen.
Over de auteur
Koko van Dordrecht.
Begeleider C
locatie Gaastgracht