Naar aanleiding van mijn blogbrief werd ik uitgenodigd door de secretaresse van Paul Willems voor een gesprek. Het was even puzzelen om een gaatje te vinden in zijn agenda, en ik geef toe, ik ben zelf ook niet bepaald iemand die stil zit, maar het lukte toch. Donderdag de 26e zal de ontmoeting plaatsvinden, en heel even lijkt het er niet van te komen. Ik word geveld door een stevige griep, maar na een lange douche en voldoende paracetamol ben ik toch gegaan.
Meeleven
Vanaf de tweede etage van het hoofdgebouw kijkt Paul als een soort van God over Amerpoort, een indrukwekkend uitzicht, dat mag gezegd worden. In de vensterbank Amerpoortkunst en op tafel verse bloemen. Koffie en thee naar behoefte geserveerd in Amerpoorts kunstservies. Symbolische zwart wit of wit zwarte bekers, denk ik, bij het zien van de nieuwste mokken. Het leven van de zorgvragers van de Amerpoort is nauwelijks zwart-wit te noemen, eerder kleurrijk.
Elkaar bij de voornaam noemend start het gesprek, benoem ik mijn zorgen en de pijnpunten. Een aantal keren meen ik iets van oprecht meeleven te bespeuren op het gezicht van de bestuurder van de Amerpoort. Ik benadruk dat we blij zijn met het feit dat ons kind het hier zo naar zijn zin heeft, en daarmee schuif ik mijn eigen gevoel een stukje opzij. Het gevoel dat me soms bewust, soms onbewust vertelt dat het zo moeilijk is om je kind in de handen van een ander te weten, mijn gevoel dat zo vaak, zo intens verdrietig is om het gehandicapte bestaan van mijn kind.
Kritisch
Ik vertel dat ik me zorgen maak om dingen die worden wegbezuinigd op het terrein, mijn angst dat straks het zwembad misschien ook wel zal moeten sluiten, en het feit dat de mensen van het terrein steeds weer een stukje moeten inleveren. Die zorg kan Paul niet wegnemen, er moet worden gekeken naar getalletjes, naar geld en inkomsten, naar kosten en baten, zo is het nu eenmaal, daar is niet veel aan te veranderen.
Uit een aantal opmerkingen die Paul maakt weet ik op te maken dat mijn weblog is gelezen en wellicht is ook mijn Facebookpagina bezocht. Hij adviseert me om vooral kritisch te blijven, en ik vraag me af wat daarmee precies bedoeld wordt. Ik ben niet onnodig negatief in mijn schrijfsels en ik ben er zeker niet op uit om mensen te kwetsen. Mijn taak als moeder is dat ik kritisch moet zijn ter wille van mijn kind, anders zou ik me zeker geen goede moeder kunnen noemen.
Na ruim een uur wordt het tijd om af te sluiten, alhoewel ik het gevoel heb dat er nog best een het één en ander te bespreken was geweest, maar ja, agenda´s liegen niet en afspraken gaan gewoon door.
Ik weet niet precies of ik er iets mee ben opgeschoten, maar ik heb wel mijn verhaal kunnen doen, of beter gezegd: het verhaal van Walter. Niet zomaar een bewoner van de Amerpoort……
Over de auteur
Ada Hollenberg is moeder van Walter en blogt regelmatig over haar zoon