Eenmaal in de kerk genieten we van een weldadige koelte. Geen overbodige luxe, want het is een warme dag. Als een van de eerste bezoekers viel me de serene rust op. Op dat moment niet wetende dat dit binnen enkele ogenblikken doorbroken zou worden door ongerustheid. De bezoekers druppelen nu binnen. Leroy ontdekt bekende gezichten van ouders van collegae. Cliënten, personeel en ouders. Iedereen is aanwezig.
Vraag en antwoord
De bijeenkomst wordt geopend en na wat audio/video probleempjes kan de presentatie van start gaan. Op een duidelijke en beheerste manier krijgen we informatie toegespeeld. Veel informatie wat op een overzichtelijke manier wordt gebracht. Het valt mij op dat veel cliënten primair, maar recht uit het hart reageren. Menselijke gevoelens contra kille cijfers. Het blijft een boeiende tegenstelling. Sommige cliënten worden zelfs getrakteerd op een terecht applaus alleen al om het feit dat zij hun gevoelens durven te uiten.
Op elke vraag volgt een duidelijk antwoord. Het boeit de cliënt vooral als deze gerust gesteld kan worden met de mededeling dat zij buiten de bezuinigingsgreep vallen. Ook wordt er enthousiast gereageerd wanneer blijkt dat sommige cliënten over hun eigen vertrouwde begeleiders en verzorgers blijven beschikken.
Het bezorgde personeel zet het probleem van functiebehoud wat scherper neer, terwijl ouders de bescherming van hun kind veilig gesteld willen zien. De discussie dreigt uit de bocht te vliegen wanneer sommige bezoekers de huidige graaicultuur aan de kaak stellen. Maar ook deze kanttekening wordt tot in de juiste proporties teruggebracht.
Gemengde gevoelens
Wat mij als vader voor mijn zoon aansprak was de herindicatie die op de rol staat voor sommige cliënten. Een indicatie die gesteld gaat worden door een gemeente-ambtenaar. Vooralsnog weet niemand hoe deze indicatiestelling in zijn werking gaat. Natuurlijk ga ik ervan uit dat deze ambtenaar uiterst kundig zal zijn. In de veronderstelling dat Leroy een herindicatie nieuwe stijl moet ondergaan hoop ik dat er gebruik gemaakt gaat worden van de jarenlange Amerpoort-kennis over mijn zoon. Maar dat valt dus nog te bezien. Gemakshalve wordt dit specifieke proces het keukentafelgesprek genoemd, hetgeen gemengde gevoelens bij mij teweeg brengt.
De bezoekers verlaten de zaal weer. Sommigen zijn opgelucht, terwijl anderen met een bedenkelijk gezicht huiswaarts gaan. Het is iedereen duidelijk gemaakt dat er tussen alle uitleg door, ook nog wel wat zaken onduidelijk zijn. Ik kijk nog eenmaal achterom naar het verlaten altaar en krijg nog niet het gevoel dat mijn zoon een gezegende toekomst tegemoet gaat.
Over de auteur
Marcel Eckenbach
Vrijwilliger administratief medewerker P&O