Het is de Koudste Koningsdag aller tijden. Al is dat nog niet erg lang, het is toch gedenkwaardig slecht. kouder dan in december, klagen de mensen. Hagel en storm razen langs onze oren. Verregende muziekfestivals en uitgelopen Barbies van kleine meisjes die rijk hadden willen worden. Bier drinken in de gietende regen. Net doen alsof het lente is terwijl de vingers om de bierglazen verkleumen en die kleine meisjes die de dekentjes waarop ze hun poppenverzameling hadden gelegd nog maar eens uitwringen. In de drukke straten ontstaat een papje van bier, worst, friet en gesmolten hagelstenen.
Ik ga langs Kofi. We willen uit wandelen, maar dit is geen doen. Zo strijken we neer bij het café van de instelling. En belanden middenin een Koningsviering.
Kabaal
De zaal is versierd met oranje vlaggetjes, er is cola uit plastic bekertjes, en chips en friet. Stampende muziek davert vanaf het podium de zaal in; que si, que no! Op en om dat podium zitten bewoners in alle soorten en maten, jong en oud, dik en dun, mongolen, autisten, hoog en laag functionerend. En allemaal trommelen ze, met stokjes op drumstellen of hun vingers op djembe's. Een hels kabaal. Het dondert niet. Het dondert wel. Publiek wiegelt van links naar rechts en van voor naar achter. Ze swingen dat het een lieve lust is en genieten met volle teugen. Ze hoeven er niet leuk uit te zien, op niemand indruk te maken, niemand te versieren, geen goede gesprekken te voeren en al helemaal niets te verkopen. Ze gaan gewoon gezellig uit hun dak. Met oranje hoedjes en oranje vlaggetjes in hun hand. Geen Koning te bekennen hier, maar dat lijkt niemand te deren.
Oeps, denk ik, zou dit niet te druk zijn voor Kofi? Maar er verschijnt een grote lach op z'n gezicht. Hij gaat kris kras door de zaal. Staat voor de muzikanten en kijkt ze strak aan. Dan zet hij zich neer op de rand van het podium. Een stokoude trommelaar maakt hem met handgebaren duidelijk dat hij mee moet doen. En dat doet hij, eventjes. Dan springt hij weer op en vervolgt z'n ronde door de zaal.
Een klein vrouwtje pakt de microfoon en jammert zonder wijs te houden. Maar wat een gevoel! Voor even in de hoofdrol. Een meisje met piekhaar staat wijdbeens tussen tafels en stoeltjes. Ze schommelt vol overgave heen en weer.
Stroopwafel
Achterin de zaal zitten rustige oude heren voorovergezakt op hoge barkrukken. Zij laten het geweld aan zich voorbijgaan. Een vrouw voert pap aan een meisje in een rolstoel, wit rolt het vanuit haar ene mondhoek over haar wang. Kofi kijkt geïnteresseerd toe, een welwillend lachje op z'n gezicht.
We zitten aan de bar en drinken chocomel. Met een stroopwafel. Kofi houdt die als een kleinood in z'n handen en breekt er telkens stukjes af. Voorzichtig proevend eet hij ze op. Alsof hij maar eens per jaar een stroopwafel krijgt en daar intens van wil genieten. De chocomel gaat in één teug achterover. Dan trekken we onze jassen aan en lopen weer naar buiten. We passeren de oude trommelaar die terug naar huis schuifelt, z'n witte sokken bulken over z'n sloffen, een saffie tussen z'n verkleumde lippen.
Koningsdag hier is veel leuker dan in de stad.
Over de auteur
Karin Bokhove, moeder van Kofi, schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi'. Deze aflevering verscheen daar in 2016. Karin is lid geweest van de Centrale Cliënten Raad van Amerpoort.