'Het zijn net mensen', werd er met enige verbazing gezegd toen ik vertelde over mijn werk. En ik weet dat mensen me soms tot wanhoop drijven. Zoals vandaag met jou.
Zodra jij het busje uitstapt en mij ziet staan, voelen we het allebei. Jij hapert even bij de deur voor je binnenkomt en ik begroet je vriendelijk als je de groep oploopt. Jij aarzelt geen moment en stapt direct in mijn aura om me stevig te knuffelen. Ik onderdruk mijn emoties, zeg dat dit niet hoeft en dat je gewoon 'goedemorgen' mag zeggen, waarop jij je geagiteerd omdraait. De toon is weer gezet.
Ik geef nog niet op, wijs op je picto’s en zeg vrolijk: 'Ga maar eens kijken, wat ga je doen?'
Een werkje
Een oorverdovende stilte volgt. Langzaam tel ik in mijn hoofd tot drie en vraag dan nogmaals wat je ziet. Je draait je hoofd bewust weg van het plaatje en negeert mij volkomen. Ik besluit het dan maar voor te zeggen: 'Je mag een werkje gaan maken.'
'Nee, ik ga niet werken!'
Ja, dit wordt een lange dag.
Met het koffie drinken zit je naast mij. Je zoekt de grens op, ook al geef ik aan dat je mij niet hoeft aan te raken. Een hand op mijn been, een duim tegen m'n neus, je schouder tegen de mijne wanneer je vol sociale wenselijkheid zegt: 'Gezellig, he?'. Ondertussen verleg ik mijn grens en tel ik tot tien. Alles duidt op innerlijke spanning, zowel bij jou als bij mij. En beide weten we het maar met moeite te onderdrukken. Maar we doen ons best!
Engelengeduld
Zo dansen we gedurende de hele ochtend om elkaar heen. Ik zoek naar mijn engelengeduld waarvan een ieder beweert dat ik dat wel moet hebben om dit werk te kunnen doen. Jij als je wonderlijke zelf, je uit je persoonlijkheid zoals je kunt verwachten. Voor buitenstaanders is het een vermakelijk schouwspel, voor ons is het keihard werken.
Met veel enthousiasme wordt mijn aankondiging dat we gaan wandelen ontvangen. We stappen naar buiten en diep van binnen haal ik opgelucht adem. Wandelen is fijn, wandelen is leuk, wandelen kan niks mis mee gaan. Tot we vijf meter verder zijn. Plots sta je stil en zegt: 'Zo, even uitrusten.' Je slaat je armen over elkaar, staart naar de lucht en er is niets waaruit blijkt dat je binnen nu en afzienbare tijd een stap gaat verzetten. Voor ik het weet schiet ik uit m'n slof:
'Verdorie, nu is het wel genoeg geweest! Je gaat nu luisteren! Ik ben er klaar mee!'
Hartje
Je schrikt van mijn uitbarsting en zet direct de gang er weer in, wat gepaard gaat met een hoop gevloek.
Trots ben ik zeker niet, maar goh wat is het fijn dat er even geluisterd wordt. Zo lopen we verder tot je na een tijdje weer stilstaat. Je zegt m'n naam en met een lichte wanhoop vraag ik wat er is.
Je zet je duimen en wijsvingers zo tegen elkaar dat het zich vormt tot een hart en roept: 'Hartje voor jou!' Direct loop je weer door en ik weet niet of ik moet lachen of huilen.
Vermoeid stap je weer in het busje en kijkt nog een keer om. Uitgeput zwaai ik je uit en als onze blikken elkaar treffen, weten we het allebei.
Wij zijn ook maar gewoon mensen.
Over de auteur
Ilona Oskam, begeleider bij Amerpoort, werkt met cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. In haar blogs probeert zij een stem te geven aan de cliënten die zij begeleidt.