'Strooigoed' - door Ilona Oskam

Ilona, begeleider bij Amerpoort, geeft met haar blog 'een stem aan' cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag

Jij zit in je stoel, je schouders wat naar voren gekanteld en je handen tussen je benen geklemd. Je ogen schieten af en toe door de ruimte heen, laat ze even op mij rusten en staren dan weer naar iets wat ik niet zie. Als je lange oren zou hebben, zouden deze nu recht overeind staan. Een bang, hypersensitief konijntje, daar heb je nog het meest van weg.

Ik krijg ingefluisterd dat we nog 5 minuten moeten wachten en stel voor om nog een rondje drinken te doen. “Ja,” fluister je zachtjes. Vol verwachting klopt ons hart en die van jou nog wat sneller. Terwijl ik iedereen voorzie van lauwe chocolademelk en de bakjes vul met pepernoten, hoor ik mijn collega vragen of iedereen wel zoet is geweest. Jij hoort alles aan en meer, maar geeft geen antwoord. Langzaam nip je van je chocomel en het lijkt alsof alles langs je heen gaat. Daar wordt op de deur geklopt en mijn collega zet in. ‘Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht, want we zitten allemaal even recht!’ Snel krijgt hij bijval van de rest en degene die de woorden niet weten klappen, weliswaar uit de maat, om het hardst mee.De hoopvolle, gespannen gezichten zijn allemaal op de deur gericht en maakt dat ik even geniet van het moment. Het maakt dat ik even niet let op jou.

De deur wordt open gegooid en een met bruine vegen besmeurde Piet komt met enthousiasme binnen gestormd. Een handvol pepernoten wordt in de ruimte gegooid en valt als hagel neer in de zithoek, ondersteund door een nep zware stem die roept: "Zijn hier nog stoute kindertjes?" Voor ik het weet spring je op uit je stoel, pakt een handvol pepernoten van tafel en smijt deze terug naar de boosdoener, waarbij ook Sinterklaas niet gespaard blijft. Je gezicht is lijkwit, je mond vertrokken in een strakke streep en je ogen donkerder dan de gelaatskleur van Piet. Pieterbaas staakt het vuren en ik pak je bij je schouders vast. Het enige wat ik voel is één bonk stress en ondanks dat je me recht aankijkt, zie je me niet. Met alle kracht die ik heb duw ik je terug in je stoel, laat mijn handen op je schouders rusten en praat rustig op je in. Langzaam kom je weer tot jezelf, ontspannen je kaken een beetje en voel ik de spanning afnemen. Wanneer ik zeker weet dat je rustig bent en de schaamte voorbij, zeg ik: "Pas maar op, straks moet je in de zak mee naar Spanje."
Je lacht als een boer met kiespijn en Piet komt rustig op je af. Pas wanneer je ziet wie hij is, begin je echt te grinniken en geeft hem een high five.

Terwijl Sinterklaas voorleest uit zijn grote boek en de cadeautjes worden uitgedeeld en uitgepakt, volg je alles met een glinstering in je ogen. Dan is het tijd om weer afscheid te nemen van de goedheiligman, wat gepaard gaat met de nodige liedjes en hysterie. Zacht hoor ik naast mij: "Daaahaaag Zwarte Piet."

Over de auteur

BlogschrijfsterIlona Oskam, begeleider bij Amerpoort, werkt met cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Haar open brief aan Johnny de Mol en haar optreden bij het programma Pauw hebben via social media veel reacties opgeroepen. In een blog, die zij om de maand deelt met collega Ruurd Leenders, probeert zij een stem te geven aan de cliënten die zij begeleidt.

Wij helpen je graag!

Heb je een zorgvraag of wil je meer weten over onze dienstverlening? De consulenten van het Klantbureau staan klaar voor (aanstaande) cliënten, familie of vertegenwoordigers en verwijzers. 

Klantbureau